Hoe ik geleerd heb om hulp te vragen (en wat het mij gebracht heeft)

Een aantal jaar geleden had ik het gevoel dat ik op een kruispunt stond. 
Ik werkte al jaren in de sport, had eigenlijk mijn doelen op werkgebied al bereikt (meewerken aan meerdere EK’s en WK’s voetbal en de Olympische Spelen✅) en moest nog minimaal 30 jaar werken. 

Van december 2013 tot en met juli 2014 zat ik in het buitenland voor de Olympische Winterspelen in Sochi en het FIFA WK voetbal in Brazilië. Het zouden droomprojecten moeten zijn maar vooral na Sochi heb ik echt getwijfeld of ik ooit nog een sportevenement wilde doen, zo ongelooflijk zwaar was dat project. 
Toen Juliane Klemp mij twee weken na terugkomst uit Rusland belde of ik wilde inspringen bij het WK in Brazilië (en dus zo snel mogelijk op het vliegtuig zou moeten stappen) heb ik daar echt wel even heel goed over na moeten denken; zo kapot en afgekickt was ik van het Sochi-project, en dat terwijl het meewerken aan een WK voetbal mijn grote droom was.

Dus na deze pittige projecten kwam de vraag: wil ik dit nog wel? En daarnaast: wilde ik deze “way-of-life” aanhouden? 
Maar ja, wat dan?
Voor mij voelde dat of ik op een kruispunt stond. En daar ben ik, achteraf gezien té lang blijven staan. 

En ik quote hierbij graag Anneke van Zaanen-Nieberg die in ons interview zei: “Iemand heeft het mij wel eens als volgt omschreven: zie het leven als het rijden op een rotonde, veel mensen blijven rijden op een rotonde en durven de afslag niet te nemen. Hierdoor rijden ze door tot de benzine op is; dan moeten ze noodgedwongen de afslag nemen die ze waarschijnlijk helemaal niet zelf hadden uitgekozen. Cruciaal is dat je zelf bepaalt welke afslag je wilt nemen.”

Op dat moment dacht ik: ik ken mezelf toch, ik heb zelf altijd mijn beslissingen genomen en ik moet dan maar gewoon gaan bedenken wat ik dan wil doen. Maar daar kwam ik eigenlijk niet veel verder mee. Omdat ik merkte dat ik tegen een aantal zaken aan bleef lopen, zowel qua werk als privé, ben ik op een gegeven moment toch maar eens om me heen gaan kijken. En voor mij begon op dat moment het persoonlijke ontwikkelingstraject. 

En “O, wat had ik het mis”, ik dacht echt dat ik mezelf goed kende maar wat zijn me sindsdien een heleboel spiegels voorgehouden waarbij ik onder andere ontdekte:

•  waar ik mezelf klein hield
•  wat mij tegenhield en welke belemmerende overtuigingen ik had
•  welke waarden voor mij belangrijk zijn 
•  hoe de zelfgekozen dood van mijn vader van zo’n 15 jaar daarvoor eigenlijk nog zo’n impact op mij had (en hierover ga ik nog een podcast opnemen)
•  je hebt altijd een keuze; jij kunt kiezen waar je je op focust
•  dat het durven tonen van je kwetsbaarheid voor meer verbinding zorgt
•  dat hulp vragen geen teken van zwakte maar juist een sterkte is

Als kind krijgen we al van alles mee waardoor we allerlei belemmerende overtuigingen hebben.
Ik was altijd al heel zelfstandig; enerzijds ben ik kwart Surinaams en die vrouwen zijn dat gewoon, dat zit in de cultuur en dat heb ik meegekregen van huis uit.
Anderzijds heb ik mijn vader al jong moeten verliezen; ik heb in die tijd veel moeten regelen omdat mijn ouders destijds al uit elkaar waren. En dat deed ik gewoon, dat hoorde erbij. Nu zie ik wat die jonge Esther heeft moeten dragen.

Hulp vragen stond niet echt in mijn vocabulaire, dat was toch een soort teken van zwakte. En o wat heb ik me daarin vergist. 

Minke Booij zei het in ons interview ook zo mooi: “Voor mij was onafhankelijk zijn vroeger een overtuiging: als je onafhankelijk bent, als je het zelf kan, dat is het ultieme geluk. Dat is niet zo. Je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen”.

Wat een bevrijding en vooral een ontdekking was dat. Ik heb mijn eerste persoonlijke ontwikkelingstraining omschreven als een van de mooiste reizen ooit, de reis waarin ik mezelf veel beter heb leren kennen.
En die weg gaat nog steeds voort want wat een van mijn grootste ontdekkingen was, is dat je zelf je grootste belemmering voor groei bent.

En sindsdien:

• Ben ik op mijn 42ste gestart met KICK-ES
• Ben ik aangesloten bij diverse ondernemerstrainingsprogramma’s en ik voel me alsof ik weer in de brugklas zit (en ik vínd het toch leuk😄)
• Ben ik veel beter geworden in dingen uit handen geven, zit ik er niet meer zo bovenop én heb ik daardoor mogen ontdekken hoe fijn dat is (dank Emma & Nicky)
• Heb ik op mijn 43ste het mentorprogramma voor vrouwen in de sport ontwikkeld
• Ben ik gestart met het schrijven van deze inspiratieboosts…ik, die altijd de (belemmerende) overtuiging had dat ik totaal niet creatief was
• En…heb ik op mijn 44ste mijn eerste podcast opgenomen. De eerste aflevering “Tien tips voor mensen die in de sport willen werken” kun je nu beluisteren.

En natuurlijk vond en vind ik al deze stappen spannend, juist omdat deze zo persoonlijk zijn. Maar ik heb me voorgenomen: al help ik er één persoon mee, dan is het al de moeite waard.
 
Wat mijn boodschap aan je is, is dat als ik het kan, dat jij het ook kunt: je bent nooit te oud om te leren of een nieuw pad in te slaan. 
Juist in deze bizarre tijd, heb je misschien wat meer tijd om iets nieuws op te pakken.

Ga eens vooruit naar een jaar van nu. Wat zou jij over een jaar hopen dat jij vandaag in gang gezet zou hebben….?

Wederom een lang verhaal, die je hopelijk inspireert om ook te gaan doen wat je al langere tijd wilt doen. Of die je in ieder geval aan het denken zet.