Hoe was het in Qatar?

‘Hoe was het in Qatar?’, de meest gestelde vraag van de afgelopen week.
Vorige week kwam ik terug na bijna 6 weken; eerst om te werken, daarna als voetbalfan. Daarom heb ik besloten om deze Inspiratieboost daaraan te wijden.

Hoe was het?
Fantastisch, intens, een rollercoaster. Zomaar een paar woorden die in mij op komen. Het was het eerste WK waarbij iedereen in één stad zat; waar je de mogelijkheid had om meerdere wedstrijden op één dag te bezoeken.
Het was pittig, omdat er maar 8 stadions waren (in Rusland waren er 12) en we om de dag een wedstrijd hadden, plus diverse andere activiteiten op de niet-wedstrijddagen. Omdat we de ene dag om 22:00 een wedstrijd hadden (en je dus rond 4:00 pas in bed lag) en de volgende wedstrijddag om 13:00 (waarbij je om 5:30 alweer je bed uit moest). Omdat onze directe collega ziek werd in de cruciale week voorafgaand aan het WK en we dus het werk van 3 personen met 2 moesten doen.

Ik wil ook deze kant delen, want veel mensen zien vaak alleen het spreekwoordelijke topje van de ijsberg; ze zien niet de ‘bloed, zweet en tranen’ die het vaak ook kost. De soms zelfs 18 uur per dag werken, meteen ‘aan staan’ zodra je opstaat, niet altijd even gezond of zelfs helemaal niet eten en weken achter elkaar doorgaan op je adrenaline.
Maar ondanks dat: wanneer mag ik weer?
Het was ook heel anders dan ik van tevoren gedacht had, maar daarover verderop meer.

Wat was je rol tijdens het WK?
Ik werkte als Marketing Venue Manager in stadion Ahmad Bin Ali; hierbij waren mijn collega’s en ik verantwoordelijk voor de ‘Marketing Rights Delivery’ in het stadion. In het kort: wij zorgen ervoor dat alle sponsorrechten behartigd werden.
Meer hierover zien of horen? Kijk dan even op Youtube of mijn Instagram waar je in de highlights een overzicht van mijn werkzaamheden kunt zien.

Hoe was het om daar als vrouw te werken?
Eigenlijk is het me 100% meegevallen. Ik had bepaalde verwachtingen, mede door alles wat er geschreven werd in de media.
Ik heb één wat mindere ervaring gehad waarbij ik dacht dat dit waarschijnlijk niet gebeurd zou zijn bij een man, maar de betreffende persoon heeft nadien zijn excuses aangeboden en daarna was de samenwerking prima. Ik zal hierover nog wel wat meer delen in een podcast; het verhaal is net iets te lang om nu hier op te schrijven.

Maar op dit incident na heb ik daar zonder problemen gewerkt. Mensen zijn heel respectvol, als vrouw is het sowieso heel veilig op straat en natuurlijk zijn er andere gebruiken, bijvoorbeeld bij aanrakingen zoals het geven van een hand, maar dat is in een land als Japan ook het geval. Er wordt zo vaak vanuit de Westerse wereld naar bepaalde gebruiken en gewoonten gekeken; op die manier wordt een vergelijking gemaakt. Maar wat ik juist heb geleerd in alle projecten over de hele wereld is om eens wat verder te kijken dan je neus lang is.
Is het daar altijd slechter? Nee, het is gewoon anders.
En soms heb ik het idee dat de Westerse wereld zich superieur voelt en iedereen zich maar aan de gewoonten hier moet aanpassen, terwijl die echt niet altijd beter zijn.

Valt er nog het nodige te verbeteren? Jazeker, dat ontken ik absoluut niet. Maar ook daarin zijn het stapjes die genomen moeten worden.

Wat waren je hoogtepunten?
Dat zijn er meerdere. Allereerst de mensen, voor mij is dat een van de belangrijkste redenen om dit werk te doen. Voor mij was dit toernooi één grote reünie, juist omdat we met zijn allen in één stad zaten.
We deelden met een groot deel van de FIFA-staff een appartementencomplex en elke ochtend bij het ontbijt was het één groot weerzien met oud-collega’s van over de hele wereld. Met mensen die ik kende van eerdere toernooien; waarmee je samen afziet en waar je eigenlijk een soort van familie mee wordt: een grote voetbalfamilie.
Natuurlijk zijn er de kippenvelmomenten als je in de tunnel staat, de spelers naar buiten ziet lopen en het gejuich hoort opgaan in het stadion.

De ontlading na de 2-2 van Wout Weghorst wil ik ook zeker noemen, die zie je ook voorbij komen in mijn Instagram highlights. Helaas was het vreugdemoment van korte duur, maar ik heb in tijden niet zo hard gejuicht.

En er was nog zoveel meer; ik ben nog steeds een beetje aan het bijkomen, aan het afkicken van de WK-bubbel. Dus het kan goed zijn dat je nog meer hierover voorbij ziet komen in het nieuwe jaar.

Ja, maar Qatar?
Toen op 2 december 2010 de keuze viel op Qatar (zelf was ik betrokken bij de kandidaatstelling van Nederland en België), vond ik het ook een hele vreemde beslissing, om diverse voor de hand liggende redenen waaronder sustainability en de rechten voor de vrouw (over arbeidsmigranten en LHBTI hoorden we eigenlijk pas later).

Een van de redenen die ik als trouw WK-bezoeker noemde is dat het geen WK voor de fans zou worden; en daar moet ik van terug komen. Juist als fan was het een geweldige ervaring, dat hoor ik overal terug.

Wat ik frappant vond is dat er mega veel fans vanuit de Latijns-Amerikaanse landen waren en dat de Europese landen zwaar ondervertegenwoordigd waren. Dit komt mijns inziens grotendeels door alle negativiteit vooraf in de media. En eigenlijk is dit alle afgelopen WK’s al het geval geweest.
Voor mij weer een reden om niet te oordelen voordat je zelf iets hebt ervaren. En om niet alles te geloven wat je leest of ziet.

Zoals ik al eerder zei: kan er nog het nodige verbeterd worden in een land als Qatar?
100%; maar bedenk ook dat dit land pas 51 jaar onafhankelijk is en er in de laatste jaren mega-ontwikkelingen zijn geweest. Een WK heeft daar ook weer een kleine bijdrage aan kunnen leveren: meer begrip en respect voor elkaar. Dat is wat ik zelf heb ervaren en wat ik van iedereen die daar gewerkt heeft en het WK bezocht heeft terug krijg.

Vooraf kreeg ik ook de vraag of ik overwogen heb om het WK te boycotten. En ja, ik heb er goed over nagedacht of ik wel of niet wilde gaan. Mijn motto is ‘be the change you wish to see in the world’ en niemand zal er wakker van liggen als ene Esther Huijsmans uit Nederland het WK boycot.
In de gesprekken die Amnesty International had met de KNVB werd dat ook aangeraden: gaan én daardoor verandering proberen te bewerkstelligen.

In mijn eentje kan ik de wereld niet veranderen, maar welke kleine bijdrage kan ik leveren door wel te gaan, bijvoorbeeld door als vrouw in een leidinggevende positie een voorbeeld te kunnen zijn.

Zal iedereen het met mijn keuze eens zijn? Nee en dat hoeft ook niet, want het is mijn keuze en die heb ik met mijn volle verstand gemaakt en daar sta ik volledig achter.

Vroeger zou ik het lastiger hebben gevonden, maar ik weet inmiddels dat ik niet iedereen hoef te pleasen. En al zou ik het willen, het kan niet eens, want iedereen heeft zijn/haar mening. Dus dan kan ik het maar beter doen op mijn manier.

Dit geldt ook voor mijn coachingsklanten: niet iedereen zal bij mij aan de tafel willen plaatsnemen en dat is helemaal ok en ook volledig begrijpelijk. Net zoals ik niet met iedereen wil werken.
En hoe meer ik mezelf ben, hoe beter de match is en hoe leuker mijn klanten. Dat is toch win-win?

Dat geldt ook voor jou, Emma. In je werk, in vriendschappen en in een relatie: hoe meer jij jezelf bent, hoe beter de match en hoe leuker alles wordt.

We laten ons zo vaak (af)leiden door de mening van anderen, zijn bang om onszelf écht te laten zien uit angst voor een oordeel.

Dus als ik je één ding zou mogen meegeven in deze lange Inspiratieboost (dank als je al tot hier bent gekomen)👇

Be yourself, everybody else is taken….

Mensen zullen altijd wat van je vinden, wat je ook doet. Dus kun je maar beter volledig jezelf zijn, laat je vooral niet leiden door wat anderen van je vinden en sterker nog: geef ze maar wat om over te praten😉

Voel jij dat je dit nog lastig vindt en wil je daar in het nieuwe jaar écht mee aan de slag?
Voel jij dat je bij mij aan de tafel wilt plaatsnemen? Reageer dan even op deze mail, dan denk ik graag even met je mee.

En dan maak ik voor de komende anderhalve week de transformatie van hardwerkende vrouw van de wereld naar de wereld van dino’s, Tiktok-dansjes en valkuil spelen als tante Esther. Naar heerlijk even niets hoeven, lekker bijkomen en Netflixen met een dekentje op de bank (suggesties altijd welkom). Ik kijk er naar uit!