Initiatiefnemer in de sport Irene de Jong: ‘’Met weinig middelen kan je enorm veel betekenen voor een ander’’

‘’Ik kan absoluut niet stilzitten en ben daarom het liefst altijd in beweging, zowel letterlijk als figuurlijk’’, vertelt Irene de Jong. Niet zo gek dus dat ze na het afronden van de ALO de wereld van de sport opzocht. Naast haar werk als sportcoördinator bij een kinderopvang en coördinator jeugdsport in de gemeente Baarn, is Irene nauw betrokken bij een aantal bijzondere (sport)projecten in het buitenland. Een gesprek over gelijke kansen voor vrouwen, de kracht van sport en Irene’s naamgenoot in Gambia.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Twee dagen per week werk ik als sportcoördinator voor Wonderland Kinderopvang Baarn waar ik mijn eigen sportBSO-groep draai. Na schooltijd komen de kinderen dan naar mijn locatie (kantine en veld van een voetbalvereniging) en verzorg ik, naast de gewone opvang en zorg, sportclinics. Ik zorg voor een zo breed mogelijk aanbod van sporten zodat ze met zoveel mogelijk sporten en beweegvormen in aanraking komen. Ik laat kinderen graag hun grenzen opzoeken en ‘oprekken’; ze kunnen en durven vaak veel meer dan dat ze aanvankelijk denken!

Daarnaast werk ik inmiddels al zo’n 8 jaar als coördinator jeugdsport en aangepaste sport voor de Gemeente Baarn. Hiervoor bedenk, coördineer, organiseer en begeleid ik sportactiviteiten en –evenementen voor kinderen van 4 t/m 12 jaar in Baarn. Daarnaast ben ik het aanspreekpunt binnen de gemeente om mensen van 0-100 jaar te begeleiden bij aangepast sporten. Mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking, ADHD, autisme of welke hulpvraag dan ook, help ik aan de juiste plek/begeleiding bij een vereniging. Kortom: voor alles wat met sport en kinderen te maken heeft, weet men in Baarn dat ze bij mij aan het juiste adres zijn!

Je werkt aan diverse mooie projecten in het buitenland. Ik zag hierover bij jou een mooie quote voorbij komen: “Iemand zou daar iets aan moeten doen. Toen realiseerde ik mij: ik ben iemand”

Kun je hier iets meer over vertellen en wat was voor jou de reden om dit te gaan doen?
Naast mijn twee banen houd ik mij als vrijwilliger al zo’n 9 jaar bezig met allerlei sportprojecten in het buitenland. Dit begon kleinschalig toen ik in 2012 een weekend naar Istanbul ging, op verzoek van BSO-collega met Turkse roots, om een sportdag te organiseren voor kinderen in een weeshuis. Dit was zo overweldigend en mooi om te doen dat ik zeker wist dat ik zoiets vaker wilde doen. Door middel van mijn sportclinic zag ik de kinderen binnen korte tijd uit hun schulp kruipen en enthousiast mee doen. Ook al spraken we elkaars taal niet, toch maakten we contact door samen een sportactiviteit te doen.

Het jaar daarop heb ik op eigen initiatief een sportdag georganiseerd in een Marokkaans bergdorpje. In Nederland had ik een busje vol (sport-)kleding en –materialen verzameld en dit heb ik vervolgens persoonlijk naar Marokko gebracht.  Voor mij was het niet meer dan logisch dan dat het een sportdag voor zowel jongens als meisjes zou zijn. Maar, op de ochtend zelf stonden er alleen maar jongens. Ik heb toen gezegd dat ik pas zou beginnen als de meisjes er ook zouden zijn en heb daadwerkelijk gewacht tot zij uit hun woningen waren opgetrommeld. Die meiden waren zo opgetogen en verrast door mijn statement. Dat gaf mij veel voeldoening; vanaf dat moment wilde ik mij dan ook vooral richten op gelijke kansen voor meisjes wereldwijd.

Eind 2015 werd ik via een connectie op LinkedIn in contact gebracht met de Indiase Deepak Sharma, voetbaltrainer en secretaris van de HPFA (Himachal Pradesh Football Association) / AIFF (All India Football Federation). Ik werd gevraagd om als vrijwilliger naar Khad/Una in het noordwesten van India te komen om voetbaltrainingen aan meisjes te geven. Deepak was kort daarvoor gestart met het opzetten van een meisjesvoetbalschool en kon alle hulp goed gebruiken. Van tevoren hadden we alleen contact gehad via WhatsApp, maar al direct merkten we dat we dezelfde drive hebben en er veel voor over hebben om meisjes meer kansen te geven. Zeker in India is dit initiatief bijzonder en prijzenswaardig aangezien vrouwen enorm achtergesteld zijn ten opzichte van mannen. Ik heb dan ook de stoute schoenen aangetrokken en ben daar direct voor drie weken naartoe gegaan. Dit was voor zowel de voetbalmeiden, Deepak en mijzelf zo’n geweldige ervaring dat ik in 2016 en 2017 nogmaals ben gegaan.

Juist het zeer persoonlijke contact met Deepak en de groep van zo’n 75 meisjes en de positieve dingen wij samen bereikten, gaven mij de energie en drive om dit te doen. Het kostte mij veel vrije uren en geld om naar India af te reizen, maar het was elke minuut en euro meer dan waard. Hier werd voor mij bevestigd wat ik altijd al zo voelde: met weinig middelen kan je enorm veel betekenen voor een ander.

In het voorjaar van 2018 heb ik me, na een goed gesprek met voorzitter en initiatiefnemer Ron Brouwer, ook aangesloten bij de FUN (Football Unlimited Netherlands) Foundation. Zij bieden hulp aan een inwoners van een dorp (Aljamdu) in het binnenland van Gambia. Dit doen ze op het gebied van sport (voetbal), educatie en gezondheidszorg. In het najaar van 2018 ben ik naar Gambia gereisd om voetbaltraining te geven aan meisjes en een voetbaltoernooi te organiseren. Als snel daarop werd ik door Ron gevraagd om secretaris en ambassadeur van FUN te worden. In deze rol heb ik mij gestort op het verwezenlijken van één van onze dromen, namelijk: het bouwen van een bassischool in het dorp zelf. In de afgelopen twee jaar hebben we een schoolgebouw met drie klaslokalen neergezet en hebben we een watertappunt met zonnepaneleninstallatie plus keuken/kantine gerealiseerd. We zijn nu nog druk bezig met het afbouwen van een tweede schoolgebouw en de grote ommuring van het geheel.

Ik wil graag anderen helpen, vooral kinderen die het niet goed getroffen hebben in de wereld. Ik voel mij een bevoorrecht mens die het geluk heeft gehad om in Nederland geboren te zijn en alle voordelen die dit automatisch met zich meebrengt. Met weinig middelen kan je al zo ontzettend veel doen voor deze kinderen. Alle blije en gelukkige kinderkoppies om mij heen als ik in Gambia en India ben, zijn voor mij onbetaalbaar en geven mij enorm veel voldoening. Door mijn komst en aanwezigheid vergroot ik hun zelfvertrouwen; het geeft een enorme boost dat iemand uit zo’n ver, vreemd land speciaal voor jou naar je toekomt. Geweldig is dat!

Wat is het meest bijzondere dat je hebt meegemaakt?
Dat is een moeilijke vraag omdat mijn (sport)projecten in Turkije, Marokko, India en Gambia zo veel mooie en onvergetelijke ervaringen hebben opgeleverd. Maar waar ik toch echt heel blij en trots op ben is dat er een meisje in Aljamdu speciaal naar mij vernoemd is! Fatou, de vrouw van onze FUN Foundation-contactpersoon/leraar/voetbaltrainer Wally, was hoogzwanger toen we in het najaar van 2019 ter plaatse waren voor ons schoolproject. Zij beloofden mij de baby naar mij te vernoemen als het een meisje zou zijn. Op 29 december werd de kleine Irene geboren! In Afrika is dit een eer; de mensen hopen dat ze hierdoor alle goede eigenschappen van de naamgever doorgeven aan de baby. Wally en Fatou hadden er alle vertrouwen in dat hun kleine Irene hierdoor net zo energiek, sterk, positief, behulpzaam en hardwerkend zal worden als ik. Ik vind het een voorrecht om “oma” te zijn van de kleine Gambiaanse Irene.

Welke doelen heb je nog?
Zoveel! In Gambia willen we met onze FUN Foundation vanzelfsprekend ons schoolproject zo spoedig mogelijk afmaken waardoor er zeker 180 kinderen naar onze Aljamdu Lower Basic School kunnen. Daarnaast zou ik er graag met mijn achtergrond als docente lichamelijke opvoeding heengaan om het sport- en spelonderwijs op de school te begeleiden en ondersteunen. Dit staat nu nog geheel in de kinderschoenen.

In India wil ik heel graag Deepak blijven steunen (zowel fysiek in eigen persoon als financieel) om zijn meisjesvoetbalschool in Khad bestendig te maken. De afgelopen jaren heeft hij al zoveel kunnen betekenen in de levens van deze meisjes. Ik ben heel blij dat ik hieraan heb kunnen bijdragen en blijf dat graag doen.

Daarnaast hoop ik in de toekomst, als ik minder ga werken, misschien zelfs nog tijd te krijgen om andere projecten op te pakken. Misschien iets met kinderen en sport in Peru (daar woont de familie van onze schoonzoon Gonzalo) waar mensen in afgelegen bergdorpen alle hulp kunnen gebruiken of iets met vluchtelingenkinderen.

Als mensen hun bijdrage willen leveren aan een van de projecten, hoe kunnen ze dit dan het beste doen?
Het zou natuurlijk geweldig zijn als er mensen naar aanleiding van dit interview contact met mij willen opnemen om een bijdrage te geven. Geld blijft altijd nodig en is zeer welkom! Je kunt erop vertrouwen dat elke euro rechtstreeks naar de kinderen in India of Gambia gaat. Mail gerust naar mij om dit te regelen, dat kan via irene.de.jong@kpnplanet.nl