Leonne Stentler: “Ik was een beetje een zeikerdje”

Voormalig speelster van ADO, Ajax en Oranje en huidig ondernemer Leonne Stentler houdt letterlijk en figuurlijk veel ballen hoog. Na haar voetbalcarrière, waar ze naar eigen zeggen haar mindset net op tijd omzette (“ik was een beetje een zeikerdje”), gebruikte ze die drive om Liona op te zetten, het eerste kledingmerk voor voetbalvrouwen. Inmiddels is ze een nieuwe kledinglijn gestart van gerecycled plastic. Ondernemen past haar uitstekend, dus. “Topsport heeft me geleerd dat kleine stapjes zó belangrijk zijn.”

Je bent oud-voetbalster en je zit na je voetbalcarrière niet stil. Kun je ons wat meer over je werkzaamheden vertellen?
Mijn voetballoopbaan heb ik voortijdig moeten beëindigen vanwege een hardnekkige blessure. Na mijn voetbalcarrière kwam ik in contact met Jacco Knotnerus. Gezamenlijk hebben wij het eerste vrouwenvoetbalmerk Liona opgezet, een kledinglijn voor voetballende vrouwen en vanaf 2016 werd deze via de webshop verkocht.

Wat bizar eigenlijk dat dat er anno 2016 nog niet was.
Inderdaad. Bij Ajax speelde ik nog in mannenkleding. Op een gegeven moment kregen we wel een vrouwenshirt, maar liepen we nog steeds in een mannenbroekje. Dat is gewoon echt geen gezicht. Ik was blij dat ik daar wat aan kon veranderen. Vera Pauw heeft in 2009, toen we ons kwalificeerden voor het EK, bij Nike echt hard gevochten om vrouwentenues te krijgen. En dat is gelukt. Maar ja, de grote merken vinden het gewoon niet interessant. Als je een miljoen leden hebt, waarvan nog geen 10 procent vrouw is, dan is het voor clubs nog steeds een klein groepje waar ze maatwerk voor moeten leveren. Hockey is een mooie tegenhanger van hoe het ook kan. Het maakt daar niet uit hoeveel vrouwelijke leden je hebt. Je speelt gewoon in een rokje en een vrouwenshirt, punt. De voetbalwereld is wel een aparte wereld, want er zijn ook meiden die dat niet eens willen. Maar ik vind wel dat ze een keuze zouden moeten hebben, en dat was mijn doel.

In het laatste jaar van mijn voetbalcarrière heb ik onderzoek gedaan naar vrouwenvoetbal en social media. Daaruit bleek dat meisjes behoefte hadden aan een online platform, waar ze ook wat konden leren. Ik vond het gek hoe de media met voetballende vrouwen omgingen. Die meiden hadden nog helemaal geen gezicht.

Met een aantal vrouwen zijn we begonnen met een YouTube programma over vrouwenvoetbal: VV Kicks. We zijn nu veel aan de achterkant aan het doen; wij gaan bijvoorbeeld met partijen die een campagne over vrouwenvoetbal willen doen in gesprek en adviseren hen hierin. Zo hebben we de succesvolle ‘Dear me’ campagne van Andrelon rondom de Oranjeleeuwinnen bedacht en geproduceerd.

Je bent in 2015 gestopt met voetballen. In de jaren daarna heeft het vrouwenvoetbal een ongelooflijke boost gekregen. Hoe vind je dat? 
Heel dubbel. Toen ik tijdens het EK op de tribune zat, moest ik wel een beetje huilen toen ze de finale wonnen. Ik had het gevoel: ik had hier misschien ook kunnen staan als ik niet geblesseerd was geraakt. Maar ik was wel heel blij voor het team en voor Sarina. Dat er eindelijk mensen op de tribune zaten, dat het op televisie was en dat iedereen opeens wist wie Lieke Martens was. Ik voetbalde vanaf mijn achtste en heb sindsdien altijd moeten verantwoorden waarom ik op voetbal zat. En dat onbegrip was opeens weg. Ik zat in de trein tijdens het EK en ik hoorde mannen van 60+ met elkaar praten over tactische dingen die gebeurden tijdens het EK vrouwen. Toen dacht ik: wow, dit is echt serieus. Er komen ook veel meer mogelijkheden om werk uit deze sport te halen. Het is zo snel gegaan. Af en toe sta ik met open mond te kijken wat er allemaal gebeurt.

Als je dit vertelt moet ik ook weer denken aan die tweet van Claudia de Breij: het winnende doelpunt maken in een EK-finale is niet meer alleen een jongensdroom, maar ook een meisjesdroom. Dat vat het allemaal samen.
Ik las trouwens dat je ook iets nieuws bent gestart met kleding?
Ja, vorige zomer ben ik uit Liona gestapt. Dat ging steeds meer de kant op van massa clubkleding. Dus ik heb mezelf afgevraagd: waar word ik echt blij van? Daar is een nieuw sportkledingmerk uitgerold, maar dan van gerecycled plastic. Enerzijds hergebruiken we dus plastic om de kleding van te maken; anderzijds moet de kleding ook weer terugkomen bij ons, om daar weer nieuwe kleding van te kunnen maken. Dus echt een circulair model. Het is grappig, want veel mensen kunnen zich dat niet zo goed voorstellen. Maar plastic is gewoon de grondstof van polyester, dus je kunt er gewoon hele normale shirts van maken.

En wanneer komt het in de winkel of in de webshop?
We doen alles via de webshop in eerste instantie. Hopelijk kunnen we in oktober onze eerste producten lanceren. Daar moeten we nog effe voor doorknallen. De fabriek is gevonden en we zijn nu hard bezig om de lancering van FOUR10 uit te werken.

Hebben jullie investeerders of doen jullie dit helemaal zelf?
We doen het nu zelf. We willen echt ook alleen produceren wat we verkopen. De eerste lijn zal iets zijn als 30 vrouwenshirts, 30 mannenshirts en 50 truien. Voor ons wel een inleg dus, maar geen groot risico. En dan kijken hoe we het weg kunnen zetten. Dus we gaan voorzichtig kijken hoe we gaan groeien.

Voorzichtig beginnen, op een vrouwelijke manier, dus. Daarop voortbordurend, wat zijn eigenschappen die maken dat je nu staat waar je staat? En welke daarvan van zijn typisch vrouwelijk?
Door de topsport komt het wel dat ik, als ik een idee heb, het ook aandurf om het uit te voeren. Ook al ga je misschien een keer op je bek. Ik denk dat heel veel mensen denken: ik zou wel willen ondernemen, maar durf de stap niet te zetten. Ik heb geleerd om jaar in, jaar uit 7 dagen in de week te sporten, te trainen, en toe te werken naar één moment. Dus ik weet hoe ik een proces aan moet gaan. 
Ondernemen kan lang duren, ik weet dat ik niet altijd gelijk grootse resultaten zie, maar het volhouden is zo belangrijk; het weten welke stappen ik heb gezet en hier ook blij mee zijn.

Wat typisch vrouwelijk is aan mij: ik was helemaal niet zakelijk. Dat ging bij Liona een beetje mis: ik heb het slecht voor mezelf geregeld. Ik dacht: wat een mooie kans, hier moet ik aan meedoen. Maar ik heb toen niet gekeken wat het voor mij zou opleveren. Inmiddels heb ik wel geleerd hoe dat beter kan. Dat is een leerzame fout geweest. Vrouwen laten zich daar niet altijd goed in adviseren, die doen dat meer uit vertrouwen. 
Verder ben ik goed in het verbinden van mensen en mensen enthousiasmeren voor ideeën.

Wat zijn jouw drijfveren?
Ik vind het super tof om veranderingen in gang te zetten. Dus om steeds wat verder te kijken dan dat we zijn. Met het eerste voetbalmerk voor vrouwen probeerde ik ook de wereld een beetje wakker te schudden.
VV Kicks zijn we gestart vanuit een spontaan idee, omdat we het leuk vonden om te doen, in eerste instantie zonder winstoogmerk en als je merkt dat dat werkt, dan geeft dat echt een kick!

Als ik je zo hoor, dan houd jij op dit moment letterlijk en figuurlijk veel ballen hoog. Hoe regel je dat voor jezelf? 
De laatste tijd geeft dat wel wat onrust en heb ik het idee dat ik keuzes moet gaan maken. Het voordeel is dat ik alle projecten samen met anderen doe en mijn rollen in deze projecten wel duidelijk en afgebakend zijn. Maar ik denk wel dat het makkelijker zou zijn als ik me op één project zou focussen.

Ik merk wel dat er steeds meer synergie in de projecten zit: VV Kicks wordt bijvoorbeeld ook steeds meer consultancy en media. Mijn uitdaging is dat ik gewoon overal energie van krijg. De eerste twee jaar van Liona was ik echt 7 dagen per week aan het werk. Uiteindelijk zat ik nog net niet met hartkloppingen bij de huisarts. Maar als ondernemer is dat zo lastig. Je denkt constant: als ik dit nu doe, ben ik toch weer een stap verder dan wanneer ik dat morgen doe.

Ja heel herkenbaar, en dat blijft een uitdaging als ondernemer. 
Welke cruciale beslissingen heb je in je carrière genomen en wat heeft het jou gebracht?
Twee dingen. Ik was heel bang om Liona los te laten, dat was toch een beetje mijn baby. En mijn naam staat er gewoon voor 90 procent op. Ik was bang voor wat ik daarna zou moeten doen en wat mensen ervan zouden vinden, maar eigenlijk heeft het stoppen mij alleen maar meer gebracht en meer kansen opgeleverd dan dat ik ooit had gehoopt.

En ten tweede: in mijn voetbalcarrière zat ik in het seizoen 2007-2008 bij ADO Den Haag. Sarina (Wiegman) was toen onze coach. Ik was een dwarse speler; ik was vaak wissel en een beetje een zeikerdje. Ik vond dat dingen nooit mijn schuld waren en dat ik altijd moest spelen. 
Op een gegeven moment ben ik daar meer over gaan praten met teamgenoten, o.a. met Mandy van den Berg en Sylvia Nooij, die helaas niet meer leeft, en gaan kijken hoe zij dit deden. En toen zag ik in dat ik ook gewoon hard kon gaan trainen en gewoon niet zo moet zeuren. Ik heb die knop toen kunnen omzetten en ben me anders gaan opstellen. Sarina zei toen achteraf: je hebt nét op tijd die knop omgezet, anders had je het seizoen erop hier niet meer gevoetbald. 
En sindsdien is het alleen maar bergopwaarts gegaan en kwam ik bij het Nederlands elftal. Ik heb dus eigenlijk verantwoordelijkheid genomen voor mijn eigen gedrag. Dat zou ik als mijn beste levensles noemen, met dank aan Sarina, Mandy en Sylvia. En deze levensles  probeer ik ook aan jonge sporters mee te geven.

Waar ben jij tegenaan gelopen als vrouw, wat je als man waarschijnlijk niet had gehad?  Hoe ben je daar mee omgegaan?
Ik denk gewoon mijn hele voetbalcarrière als vrouw. Dat vind ik ook met ondernemen. Als je ergens goed in bent, wordt dat als mannelijk geclassificeerd. Dat is natuurlijk raar: ik ben gewoon een vrouw en ik kan iets. Maar dat is nog moeilijk te bevatten voor sommige mensen. Ik denk ook dat de potentie van het vrouwenvoetbal door mannen is tegengehouden. Dat ze zeiden: laat ze nou eerst maar eens gaan presteren. Terwijl we van de Graafschap ook niet eisen dat ze kampioen worden, maar daar wordt wel allang in geïnvesteerd.

Heb je nog een sportevenement dat je wil bezoeken?
Jeetje, wat een moeilijke vraag! Ik wil altijd al een keer naar de Olympische Spelen. Ik hoop natuurlijk dat de vrouwen zich daarvoor kwalificeren en dat we daar in 2020 met z’n allen naartoe kunnen. (Noot: dit interview is voor het WK afgenomen en de OranjeLeeuwinnen hebben zich inderdaad gekwalificeerd voor Tokyo 2020)

Een prachtig streven inderdaad. En dan de laatste vraag: wat wil je dat jouw bijdrage aan de sportwereld is?
Dat ik aan kleine veranderingen heb kunnen meehelpen. Mensen bewust maken van de positie en de faciliteiten voor vrouwen. En wat we met VV Kicks doen; dat als je sport verslaat op deze manier, het beter past.