Voorzitter Rotterdam Basketbal Dorinde Hoogsteden: ‘’Ik hoop dat de nieuwe generatie anders met elkaar omgaat: op basis van gelijkheid en kwaliteit, niet op basis van wie je kent”

Ondanks dat er de afgelopen jaren meer aandacht is gekomen voor diversiteit in Nederlandse sportbesturen, blijft het aantal vrouwen in deze besturen toch achter op het aantal mannen. Voor deze rubriek spreken we daarom met vrouwelijke sportbestuurders. We vragen hen naar hun verhaal en welke tips zij hebben voor vrouwen en besturen. Vandaag spreken we met Dorinde Hoogsteden.

Naast haar fulltime baan als regiocoördinator & verenigingsadviseur bij Team Sportservice Zuid Holland, is Dorinde Hoogsteden voorzitter van Rotterdam Basketbal. Als jong meisje speelde zij daar zelf, ze mocht zelfs aansluiten bij de selectie Rayon West. Vanwege een zware blessure was ze genoodzaakt te stoppen. Maar toen vier van haar vijf zonen ook de magie van basketbal ontdekten, kwam Dorinde terug bij de vereniging waar het ooit voor haar begon. Inmiddels is ze al vijf jaar trotse voorzitter bij een van de grootste basketbalverenigingen van Nederland.

Hoe ben je in deze rol terecht gekomen?
Ik was al een actief vrijwilliger binnen de club. De vorige voorzitter besloot om weg te gaan en ik had zoiets van: het kan altijd mooier en beter. Niet dat de vorige voorzitter het slecht deed, maar je moet altijd blijven dromen en die dromen omzetten in acties. Dus dan kan je maar één ding doen. Ik had de behoefte om onze club weer op niveau te brengen. Op een gegeven moment hadden we zelfs geen Eredivisie meer bij een aantal juniorenteams in Rotterdam. Voor een wereldstad waar overal basketbaltalent zit, is dat gewoon raar. Daarnaast vind ik basketbal de leukste sport die er is. Destijds zijn we gestart met een vrij nieuw bestuur en hebben we een plan gemaakt. Buiten een topsportvereniging, met een flinke breedtesport afdeling, wil je natuurlijk ook een inclusievereniging zijn met maatschappelijke verbondenheid. Dat waren we toen nog te weinig. Ik ben dus ook echt trots op de club en op de mensen met wie ik dat heb gerealiseerd. Ik doe dat natuurlijk niet alleen; waar we eerder een tekort aan vrijwilligers hadden, hebben we er nu ontzettend veel. Maar er moet uiteindelijk toch iemand voorzitter worden, dus laat ik het maar proberen. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want van het grijze, oude mannen bestuur hebben we nu een jong semi-grijs bestuur met mannen en vrouwen. De volgende ambitie is het realiseren van een jongerenbestuur.

”Gek dat er zoveel belangen mee spelen, het gaat er toch uiteindelijk om dat iedereen kan sporten, bewegen en dat er plezier aan beleefd wordt?”

Wat heeft die bestuursperiode voor jou tot nu toe persoonlijk gebracht?
Daar heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik in mijn vorige baan dacht: dit is niet meer wat ik wil, ik wil in de sportwereld aan de slag. Daarnaast kan ik met mijn huidige rol ook wat terugdoen voor de stad. Maar het is niet altijd makkelijk. Ik heb al drie keer gezegd dat ik op stap. Afgelopen week nog had ik nog zoiets van: ik ga volgend jaar mijn zesde jaar in, heb drie periodes gehad, dus het is goed als iemand anders deze positie overneemt om er met een nieuwe frisse blik naar te kijken. Verder heb ik inzicht gekregen in de wereld van sport en politiek. Ik had niet verwacht dat er zoveel politiek bij kwam kijken. Geschrokken is niet het goede woord, maar wel gek dat er zoveel belangen mee spelen, het gaat er toch uiteindelijk om dat iedereen kan sporten, bewegen en dat er plezier aan beleefd wordt?

Hoe ziet jullie bestuur eruit?
Ons bestuur bestaat uit drie mannen en drie vrouwen (momenteel staat er nog een positie vacant, dus wie wil aansluiten?). Daar ben ik misschien nog wel het meest trots op. Ik was eerst de enige vrouw in het bestuur. We hadden wel vrouwen die belangrijke taken binnen de vereniging hadden, maar die nooit de stap durfde te zetten het bestuur. Ze willen vaak die eindverantwoordelijkheid niet hebben. Dat vind ik sowieso wel eens jammer bij vrouwen; ze hebben veel kwaliteiten, net als mannen natuurlijk, maar toch houdt iets ze tegen. Er zijn nu dus twee vrouwen die ook hebben plaatsgenomen in het bestuur. Een van die vrouwen was  al actief binnen de vereniging en zij zei op een gegeven moment tegen mij: ‘’Ik denk dat ik het wel aandurf’’. Ik vertelde haar: het is eigenlijk maar een kleine stap van wat je nu doet naar het bestuur, maar je gaat op een ander niveau zitten.

”Aan de mensen die geïnteresseerd zijn in een rol als bestuurder geef ik het advies: loop gewoon een maandje mee en kijk of het wat voor jou kan zijn”

Je legt uit dat je vaak vrouwen met veel kwaliteiten ziet, maar die niet de laatste stap durven te zetten. Wat zijn tips voor vrouwen die de ambitie hebben om plaats te nemen in een bestuur?
Ik denk niet zozeer dat je de ambitie hebt om in een bestuur plaats te nemen. Je hebt wel een groep mensen die bestuurder worden omdat ze het tof op hun CV vinden staan. Maar dat zijn vervolgens niet de mensen die de club dragen, omdat het uiteindelijk toch om verbinding draait. Als je daar alleen zit vanwege je CV, dan ga je niet ver komen. Je moet daar echt vanwege een intrinsieke motivatie zitten, omdat je het heel graag voor de leden wil doen, jouw vereniging. De vereniging is tenslotte van ons allemaal, het woord verenigen zegt tenslotte alles. Die mensen willen ook vaak een stapje extra zetten. Aan de mensen die geïnteresseerd zijn in een rol als bestuurder geef ik het advies: loop gewoon een maandje mee en kijk of het wat voor jou kan zijn.

Ik hoop dat de nieuwe generatie anders met elkaar omgaat op basis van gelijkheid en kwaliteit, niet op basis van wie je kent Iedereen heeft zijn kwaliteiten, of je nou man of vrouw of X bent. Dus, heb je goede ideeën en ben je nieuwsgierig, vraag dan gewoon of je mag aansluiten. Dat geeft je een beeld van wat er speelt binnen een bestuur, vaak is het geen ‘rocket science’.

Je vertelde eerder al dat jullie een jeugdbestuur gaan opzetten. Dat klinkt voor mij als redelijk vernieuwend binnen sportverenigingen. Hoe is dat idee tot stand gekomen?
Dat is iets wat ik heb meegekregen in mijn vorige vrijwilligerswerk. Het gaat erover dat wij als senioren niet voor alle nieuwe generaties beslissingen kunnen maken. Ik zeg altijd: wij zijn oud en bejaard, wij moeten dus niet bepalen hoe de sport eruit moet zien naar de toekomst, dat is aan de jongeren. Uiteraard bekijken wij ook zeker wat de behoefte is bij de senioren, maar dat staat los van de ambities van de jongeren.

3×3 basketbal is een voorbeeld van een mooie, nieuwe toevoeging aan het basketbal. Ik ben daar een groot voorstander van, maar wij hebben ook (oud)bestuursleden die het 3×3 helemaal niks vinden. Het zijn vooral de 60-plussers die zeggen: ‘’Wij hebben het basketbal op de kaart gezet, dat kan je niet zomaar veranderen’’.  Dan denk ik maar een ding: wat een onzin, we gaan het gewoon proberen. Op zijn Rotterdams: met de opgestroopte mouwen! Jongeren hebben wensen en behoeften die wij als senioren helemaal niet hebben. Stel dat ik geen kinderen had, ik heb nu natuurlijk mijn eigen publiek nog thuis wonen, dan had ik niet geweten wat zij belangrijk vinden binnen de sport. Daarom is het jongerenbestuur zó belangrijk: het gaat erover waar zij mee gebaat zijn. Hun toekomst!