Wat is het ergste dat kan gebeuren?

“Wij vrouwen zijn nou eenmaal zo”

Afgelopen week had ik de eerste internationale inspiratiesessie.
Ik ga mijn S.U.C.C.E.S.S. Programma ook internationaal aanbieden en had tien gratis sessies aangeboden. Dit helpt mij bij het verbeteren van het programma voor een internationaal publiek en helpt de ander bij het krijgen van inzicht in wat hen tegenhoudt.

Deze vrouw was een van de eersten die reageerde en ik moet zeggen dat ik eigenlijk wat verbaasd was. Zij heeft een dijk van een CV en is in mijn ogen écht een powervrouw en een rolmodel in de internationale sportwereld.

Maar (ook) zij liep ertegenaan dat ze wat ze gedaan had niet als bijzonder zag; niet echt wist wat haar toegevoegde waarde was en het daardoor heel lastig vond om zichzelf te positioneren.

Ze wilde daardoor bij een volgende stap genoegen nemen met iets wat flink onder haar niveau was.

’s Avonds sprak ik met een vriendin over dit onderwerp en zij zei: “ach, wij vrouwen zijn nou eenmaal zo”.

Maar is dat zo? En gaan we daar dan zomaar akkoord mee?

Ik vind het zelf ook eigenlijk wat te makkelijk; het geeft je een excuus om niet in actie te hoeven komen.

Lieve vrouwen, waarom doen wij dit onszelf aan?

Het is een beetje het cliché dat als vrouwen aan negen van de tien punten voldoen bij een vacature, dat ze dan zeggen “ik weet niet of het wat voor mij is” en mannen die zes van de tien punten kunnen aftikken zeggen “dit is helemaal mijn functie!”.

Maar ik vrees dat het nog veel te vaak zo is.
Hoe zit dat bij jou?

Wat ik je ook wil vragen is: is dit altijd zo geweest? Want toen je begon met werken, toen was alles toch nieuw? En toen ben je het ook aangegaan.

• Kun je deze vraag met ja beantwoorden: wat heeft er dan voor gezorgd dat je destijds wél die uitdaging bent aangegaan?
• En als het niet altijd zo geweest is: wat is er veranderd sinds het begin van je carrière?

Wat hierbij kan helpen is om te bedenken dat je alles wat je ooit hebt gedaan, een keer voor het eerst hebt moeten doen.

Laten we allemaal een beetje meer Pippi Langkous zijn:
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan”

Het grappige is trouwens dat deze quote door iedereen aan Pippi Langkous is toegeschreven maar zij heeft dit nog nooit gezegd.

Nu we toch bezig zijn:

Wat is de reden dat jij aan jezelf twijfelt of jezelf tegenhoudt om een volgende stap te nemen?

Is het:

• angst voor mislukking of om niet goed genoeg te zijn?
• angst voor afwijzing?
• angst voor de mening van anderen?
• angst voor het onbekende?
• omdat het eigenlijk nu wel comfortabel is
• omdat je op iemands toestemming wacht?

Waar laat jij je nog door tegenhouden?

En wat het antwoord op bovenstaande vragen ook is, bedenk eens wat het ergste is dat kan gebeuren…..laat jij je daardoor dan tegenhouden?
Of bereid je je daarop voor en ga je er met alles wat je in je mars hebt voor zorgen dat dit scenario geen waarheid wordt? Vind jij daar een weg in?

Wil je hier eens met mij over sparren; Maandelijks geef ik vier gratis inspiratiesessies weg van een half uur. Interesse? Dan kun je je hier aanmelden.

“Ik vond het een heel leuk, fijn, laagdrempelig en begripvol gesprek waarin ruimte was voor al mijn vragen (na afloop had ik er nog meer) en onzekerheden, en we ons enthousiasme voor grote sport events konden delen. Esther heeft mij nieuwe inzichten en tips gegeven in hoe ik mijn netwerk en/of LinkedIn nog beter kan gebruiken, hoe ik mijzelf beter kan laten zien aan de wereld en dat ik gewoon moet DOEN en moet durven DROMEN.”

Tenslotte: we zitten in een hele rare tijd. Ik kan me voorstellen dat het af en toe pittig kan zijn. Vrijdag nam ik er al een Facebook live over op in de KICK-ES groep (besloten community).
Zelf helpt bovenstaande vraag mij trouwens ook in deze tijd.

Mocht je het pittig hebben en even een peptalk nodig hebben, ook dan kun je aanmelden voor de inspiratiesessies. Ik probeer hier wat extra tijd voor in te ruimen in mijn agenda.

Mocht je echt psychische klachten hebben, ga dan alsjeblieft op zoek naar professionele hulp.
Ik ben niet de persoon om je daarbij te helpen, maar als ik je kan helpen door het bieden van een luisterend oor en het vinden van de juiste weg, dan doe ik dat met liefde. 

Blijf heel goed voor jezelf zorgen; waak ervoor dat je niet teveel ‘troep’ tot je neemt. Zet die tv en telefoon uit, ga naar buiten, ga de natuur in, zoek je dierbaren op, blijf in beweging en focus op wat wel kan.

Pak of bestel dat boek dat je al lang wilt lezen, maak dat fotoalbum wat je al jaren wilde doen, leer een muziekinstrument spelen of die ene taal die je al langer op je lijstje had staan.
Doe een van die dingen waarover je altijd gezegd hebt: dat doe ik ooit nog wel een keer als ik meer tijd heb …herkenbaar?😉

Zorg ervoor dat je straks kunt terugkijken op deze rare tijd en kunt zeggen: nou, daar heb ik toch het maar mooi het beste uitgehaald😊