Evita Schippers, FIFA Master student: “als ik ergens mijn zinnen op heb gezet, dan ga ik daar ook voor de volle 100% voor”

Ze studeerde SPECO Sportmarketing en Management, behaalde haar master in Marketing Management aan Tilburg University, werkte voor adidas en volgt nu de FIFA Master. Evita Schippers is pas 25 jaar, maar heeft nu al een indrukwekkend CV. Het eerste trimester van de FIFA Master, deze vond in Leicester plaats, zit erop. Nu woont ze in Milaan voor het volgende onderdeel van de Master. Esther spreekt met haar via Skype over de inhoud van de opleiding, de vriendschappen die er ontstaan en de bubbel waarin ze zit.

Wat is de reden dat je de Football Master bent gaan doen?
Na de afronding van mijn master heb ik bijna anderhalf jaar fulltime bij Adidas gewerkt. Toen kwam, eigenlijk heel toevallig, de FIFA Master voorbij. Ik had mij aangemeld voor een vacaturesite over de sportwereld en ik ontving een nieuwsbrief over de FIFA Master waar ik tot op dat moment nog nooit van gehoord had. Ik lees eigenlijk nooit nieuwsbrieven, maar deze ben ik wel gaan lezen, misschien was het een teken. Ik heb alles uitgezocht en werd enthousiast van wat het allemaal inhield. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en mij aangemeld. Het is een lange aanmeldprocedure waarbij er veel van je wordt gevraagd. Naast alle persoonlijke informatie, moest ik ook mijn universiteitsdiploma, mijn middelbare schooldiploma en mijn cijferlijsten inleveren. Ik heb acht essays/motivatiebrieven moeten schrijven over vragen als: “wat zijn in jouw ogen uitdagingen die sportmanagers gaan tegenkomen? Hoe heb jij in het verleden gewerkt? Hoe internationaal ben je ingesteld?” En zo ben ik in de selectieprocedure opgenomen. Die bestaat uit meerdere fases; eerst de aanmeldfase, daarna maken ze een selectie en vervolgens ga je via Skype in gesprek met de gehele scientific committee. Op dat moment zaten er nog ongeveer 80 mensen in de selectieprocedure; in totaal hebben zich rond de 350 mensen aangemeld. Uiteindelijk kreeg ik de bevestiging dat ik bij een van de 30 mensen zat die zijn aangenomen.

Hoelang heeft de totale procedure geduurd?
In oktober 2018 heb ik de nieuwsbrief ontvangen, in november heb ik besloten te solliciteren. De sollicitatie moest in januari binnen zijn en eind maart kreeg ik de bevestiging.

Je bent er natuurlijk een jaar uit dus financieel is het ook een fikse investering. Er zit dus ook wat commitment aan vast, hoe heb je dat aangepakt? Als ik ergens mijn zinnen op zet dan probeer ik dat ook te bereiken. Ik ben niet iemand die van tevoren denkt: shit, hoe ga ik dat nu aanpakken? Ik doe het en dan zie ik het wel. Ik heb mij dus in januari aangemeld en toen ben ik bij de Albert Heijn meer Euro Shopper-producten gaan halen. Ook ben ik iets minder uitgegaan. Ik heb mij daarnaast aangemeld voor een beurs, die heb ik ook gekregen. adidas wist dat ik ging solliciteren, want ik had van hen ook aanbevelingsbrieven nodig. Zij wilden mij behouden tot het einde, want het drukke voetbalseizoen zou er aan komen. Ik heb de volledige tijd doorgewerkt en zo zuinig mogelijk geleefd. Tot nu toe gaat het goed, maar ik houd mijn hart vast voor als we straks in Zwitserland zijn.

Je hebt het eerste trimester erop zitten. Kun je wat vertellen over hoe het hele curriculum is opgebouwd?
De FIFA Master is opgebouwd uit drie modules. Ze zijn ook alle drie gekoppeld aan een bepaalde locatie. Die drie locaties zijn gekozen omdat ze op dat specifieke gebied gespecialiseerd zijn. De eerste module heet Humanity. Ik zou het meer omschrijven als de geschiedenis, hoe de sport is ontstaan en hoe alles nu in elkaar steekt.
Het tweede gedeelte is Management, dat is in Milaan, waar ik nu ben. Vanaf april zit ik in Zwitserland en gaat het over Rechten. Alles is gekoppeld aan de internationale wereld. Het is niet per se omdat het FIFA heet dat ik alleen maar met voetbal bezig ben. Ik heb nu bijvoorbeeld ook veel meer kennis van cricket, rugby, tennis; de sport in de breedste zin komt voorbij.

Wat zijn je key learnings tot nu toe?
Het klinkt misschien wat gek, maar ik denk dat de key learnings nog meer komen van mijn medestudenten, dan van de opleiding zelf zonder de opleiding tekort te willen doen
We zitten in een klas met 32 mensen van 28 verschillende nationaliteiten. Wij hebben een open klas waardoor er snel goede discussies ontstaan. Dan kom je erachter dat er in Latijns-Amerika of in Australië het op een hele andere manier wordt aangepakt dan in Nederland. We hebben ook presentaties moeten geven over ons eigen land, om te kunnen kijken wat waar populair is en hoe het daar werkt. En dan kom je erachter dat niemand wat weet over de darters of over de schaatsers, op de Zuid-Koreanen na. Maar uiteindelijk kent wel iedereen voetbal. Dus als ik het heb over de goal van Robin van Persie, of de trap van Nigel de Jong, dan weet iedereen waar ik het over heb.

Ik herken wat je zegt, bij de FIFA toernooien is dat hetzelfde. Dat is dan een iets kortere tijd, maar je wordt bij elkaar gezet met mensen van overal ter wereld. Je wordt zo close met elkaar, een soort van tijdelijke familie, dus ik kan mij voorstellen dat dat bijzonder is.
Wat zijn de leeftijden van jouw medestudenten?
Daar zit een groot verschil in. Er is een Frans meisje van 22 jaar, ze is de jongste persoon die ooit toegelaten is. En de oudste is 40 jaar. De gemiddelde leeftijd is 29/30; ik ben ook een van de jonkies. In Leicester hebben we in een accommodatie samengewoond. Je weet van tevoren niet bij wie je wordt ingedeeld, maar je wordt echt een familie. Ik weet niet wat ons in die tijd bezielde, maar ik heb toen al in de tweede week met twee andere meiden het appartement in Italië geregeld. En dat zijn nu mijn beste vriendinnen.

Ik zie veel leuke foto’s voorbij komen, wat zijn voor jou de hoogtepunten van het eerste trimester?
Dat zijn voor mij de field visits die we hebben gedaan. Als ik er eentje moet kiezen dan is het Manchester United. Ik ben helemaal geen fan van Manchester, maar we hebben toen zo’n goede speech gehoord van Casey Stoney, de manager van het vrouwenvoetbal daar, dat was heel indrukwekkend. Ze is echt een powervrouw; ze weet wat ze doet, ze weet wat ze wil en hoe ze dat gaat bereiken.

Nu zit je in Milaan, hoe bevalt dat tot nu toe?
Milaan is compleet anders dan Leicester. Leicester is natuurlijk een stad, maar het spreekt niet echt aan. Italië voelt voor mij als een vakantieland, dus dat voelt op dit moment nog niet als studeren of werk.. We wonen nu met z’n drieën in een piepklein flatje, op 50 vierkante meter. In Engeland werd er naast de opleiding veel gesport op de universiteit;  ik ben daar uitgenodigd voor het zaalvoetbalteam. Dat is hier in Milaan niet het geval, het gaat hier veel meer over business. Ook zie ik hier heel veel toeristen, ik heb het idee dat als ik ergens iets ga kopen, dat ze dan denken dat ik een toerist ben.

Je zegt dat het niet echt voelt als studeren of werk, maar hoe ziet jouw gemiddelde week er uit?
Hoe ziet jouw studie er uit, moet je tentamens doen? Moet je ook essays inleveren?
Ik kan niet echt een hele gestructureerde week omschrijven. In principe moet je het gewoon zien als een werkdag. Wij zijn van negen tot vijf uur/half zes gewoon op de universiteit, dan hebben we lessen. Eénof twee keer in de week komt er een gastspreker uit het werkveld. In Engeland gebeurde dit vaak, dan kwamen er mensen spreken van The FA (the Football Association) en de FIFA, maar ook bijvoorbeeld van hardloopevenementen.

Bij de field visits hebben we diverse gesprekken gehad met mensen van verschillende niveaus om een beter zicht op de praktijkwerelden meer kennis te krijgen. Soms zijn er ook assignments aan gekoppeld. Tijdens Wimbledon hebben we een essay geschreven over hoe de gender gelijkheid door de jaren heen is ontwikkeld. Ook houden we veel presentaties. De laatste week in Leicester hebben we een opdracht gekregen om een communicatieplan te schrijven in een fictieve case. We worden in groepjes gezet, gaan het uitwerken van A tot Z en verzorgen de eindpresentatie En uiteraard hebben we ook examens, tot nu toe heb ik  die  allemaal gehaald:-).

Zitten er ook minder leuke kanten aan?
Buiten het missen van familie en vrienden, eigenlijk niet. Het klinkt misschien bizar om te zeggen, maar ik heb op geen enkel moment echt heimwee gehad. Het is ook echt voorbij gevlogen. Iedereen leeft op hetzelfde moment hetzelfde leven hier. In de weekenden ga je wedstrijden bezoeken of komen er vrienden en/of familie over.

Ik kan mij dat heel goed voorstellen, het is een grote bubbel waar je in zit en ontzettend leuk om mee te maken. Ik vergelijk het een beetje met de events en toernooien die ik in het buitenland heb gedaan. Je zit zo in een bubbel en het is gewoon lastig om daar uit te komen of om tijd te maken voor het thuisfront.
Wat denk je dat het meest waardevol gaat zijn aan deze ervaring?
Het meest waardevolle voor mij zijn de contacten die ik hier heb opgedaan, zowel binnen als buiten  de klas. Waar ik later ook terecht kom, of waar ik later terecht wíl komen, ik kan altijd bij anderen terecht. Of het nou voor expertise,voor een privé kwestie is, of omdat ik bijvoorbeeld ergens een ingang wil hebben. Ik heb toegang tot alle alumni van de FIFA Master en omdat dit het twintigste jaar is, kun je je wel voorstellen hoe groot die groep is. Als ik wil zou ik die nu kunnen bellen en dan zitten wij volgende week gezamenlijk aan de koffie. Er is ook een FIFA Master alumni programma, een mentorship programma waar huidige studenten worden gekoppeld aan oud-studenten en zij helpen je met adviezen over de master, en vooral voor de periode na de master.

Heb jij voor jezelf al een helder doel wat je hierna wil?
Ik zou iets met het vermarkten van vrouwenvoetbal of de commerciële kant van voetbal willen doen.

Op nationaal of internationaal of internationaal gebied?
Internationaal. Dat kan ook vanuit Nederland zijn met een internationale blik, maar als ik het nu zou moeten zeggen,dan zou het echt internationaal zijn.

Een mooi streven lijkt me.
Dank voor je tijd, “divertiti a Milano” en we spreken elkaar over drie maanden!