De spiegel van ISU-voorzitter Ottavio Cinquanta

Wie is het niet overkomen; in de verkeerde trein stappen, een reply to all sturen die voor die ene collega bestemd was of op het laatste moment ontdekken dat je iets cruciaals bent vergeten. Dat je denkt: oh nee, sufferd! Soms leidt zo’n blunder tot nieuwe kansen en wordt het een blessing. Lees hier over de blunder en de blessing van Rita van Driel.

Rita van Driel is al jaren de autoriteit op het gebied van sport en bewegen voor mensen met een handicap. Zo was zij ruim 10 jaar actief bij NOC*NSF als programmamanager gehandicaptensport. Per 1 januari 2019 werkt Rita als zelfstandige als adviseur ‘meedoen door sport en bewegen’. Het Ministerie van VWS heeft haar benoemd tot onafhankelijk voorzitter van de Alliantie ‘Sporten en bewegen voor iedereen’. Naast haar werk in Nederland is Rita actief als bestuurder binnen het Governing Board van het International Paralympic Comittee en maakt ze deel uit van diverse commissies van het IOC.

‘Voor de Paralympische Winterspelen die in 2006 in Turijn zouden plaatsvinden, was ik in 2003 benoemd tot technisch gedelegeerde voor Nordic Skiing (langlauf en biatlon). Als technisch gedelegeerde beoordeel je onder andere of de aangewezen locaties voldoen aan de regels van de Paralympische sport. Dat is een vrijwillige functie. Dus zodoende ging ik in 2003 op weg naar Turijn om samen met het organisatiecomité de locatie te bekijken. Omdat ik ditzelfde ook had gedaan voor de Paralympische Spelen in 2002, voelde ik me nu beter voorbereid en had ik meer tijd om alles voor elkaar te krijgen. Met andere woorden: dat Italiaanse varkentje zou ik wel even gaan wassen.’

‘Al rondlopend in de bergen bij Turijn bleek al snel dat de locatie niet voldeed aan de Paralympische regels. Het was er veel te hoog en te steil voor paralympische skiërs. In plaats van het biatlonstadion kon de organisatie beter kiezen voor het langlaufstadion als basis. Dus dat vertelde ik ook aan de heren van het organisatiecomité. Toen maakte ik voor het eerst kennis met de Italiaanse manier van omgaan met vrouwen. ‘Doe niet zo moeilijk Rita’, zeiden ze. Een van de heren streek zelfs over mijn wang! Dat wakkerde mijn strijdlust alleen maar meer aan, dus ik hield voet bij stuk.’

Je kunt Italianen niet veranderen

‘Een jaar later was ik in Vancouver om daar de olympische voorbereidingen te bekijken met de IOC Coördinatie Commissie. In de bus op weg naar de locaties belandde ik naast de toenmalige voorzitter van de internationale schaatsbond, de Italiaan Ottavio Cinquanta. Die maakte al ruim 10 jaar Nederlanders mee in de schaatswereld. Hij vroeg mij hoe het stond met de voorbereidingen in Turijn. Ik gaf een diplomatiek antwoord, maar daar trapte hij niet in. ‘Ik ken de Nederlanders en ik heb jou hier bezig gezien, dus vertel, hoe gaat het in Turijn? Waarop ik hem naar waarheid vertelde dat de locatie niet aan de regels voldeed en dat de organisatie in mijn ogen niet erg behulpzaam was om dit aan te passen.’

‘Wat Cinquanta mij toen voorhield zal ik nooit vergeten. Zijn wijze woorden hebben mij in latere jaren erg geholpen. Hij vertelde mij het volgende: ‘Rita, je moet leren omgaan met de Italiaanse cultuur. Daartegen vechten helpt niet, je kunt Italianen niet veranderen. De kunst is om met hen mee te bewegen.’

‘Het kwartje was gevallen. Bij mijn volgende bezoek aan Turijn stelde ik vooral vragen aan de heren van de organisatie. In de trant van: er doen zitskiërs mee, hoe ziet hun wedstrijd eruit? Nog los van het feit dat ze onbekend waren met zitskiën, dachten ze aan een rondje op het middenterrein van het biatlonstadion. Hoe lang is dat rondje dan? Een kilometer. Hun wedstrijd gaat over 30 km. Is dat dan logisch? Nou, nee, dat leek hen niet logisch. Dan kon hun wedstrijd toch beter plaatsvinden in het langlaufstadion.’

‘De spiegel die Cinquanta mij voorhield daar in de bus heeft me enorm geholpen in mijn latere internationale functies. Sterker, omgaan met internationale verschillen is nu juist mijn kracht!’