Korfbalcoach en oud-wereldkampioen Mady Tims: ‘’Ik heb de ambitie om als een van de eerste vrouwelijke coaches de Korfbal League te behalen en wil daarin vooral niet opgeven. Hopend dat dit ook makkelijker wordt voor andere vrouwen.”

Drie keer wereldkampioen, drie keer Europees kampioen, vijf keer Nederlands kampioen met haar PKC én driemaal beste speelster van Nederland; het palmares van Mady Tims is indrukwekkend. Nadat ze afscheid nam als speelster, ging ze aan de slag als korfbalcoach. Ze spreekt met Esther over haar carrière, topsportmentaliteit en haar doel om als vrouwelijke coach de Korfbal League te behalen en daar te blijven.

Wie is Mady?
Ten eerste ben ik moeder van drie mooie zonen, ze zijn 19, 17 en 13. Ik ben na drie bevallingen terug gekomen op het hoogste niveau en dat is topsport op zich. Twee keer heb ik drie maanden na de bevalling een WK gespeeld.
Ik werk bij mijn vader in de zaak, All Care Products. Een bedrijf breed vertegenwoordigd op gebied van gezondheid, denk hierbij aan hoogwaardige luchtfiltering, iets wat heel actueel is.

Daarnaast ben ik een samenwerking aangegaan met Mind5 Training, een organisatie met een nieuwe standaard op gebied van coaching. Hier verwacht ik mezelf verder te ontwikkelen en anderen te kunnen helpen. Als ex-topsporter, trainer/coach en opgeleid tot mediator voel ik me hierbij een vis in het water.

We spreken met een icoon uit de korfbalwereld, kun je daar wat over vertellen?
Ik ben gaan korfballen vanaf mijn vijfde en vanaf mijn zestiende zit ik in Nederlandse jeugdteams. Op mijn negentiende heb ik het Nederlands seniorenteam behaald en vervolgens heb ik op mijn 36^ste afscheid genomen bij het Nederlands team met een WK titel.

“Ben je dan aanvoerster van de vrouwen?”

Je was dus aanvoerster van het Nederlands team en je club PKC, was dat bijzonder als vrouw?
Grappig is dat er mensen zijn van buiten korfbal, die dan serieus vroegen: ‘’ben je dan aanvoerster van de vrouwen?’’ Korfbal is natuurlijk gemengd en uiteraard ben je dan aanvoerster van het team dus ja van de mannen en vrouwen. Ik kan me nog verwonderen als ik aan zo’n vraag denk.

Maar voor mij was het bijzonder en ook een erebaantje.

Wat maakte jou als korfbalster uniek?
Ik heb uniek lang gekorfbald en uiteindelijk op mijn 38^ste afscheid genomen op het hoogste niveau en alsof het zo had moeten zijn, met een droomafscheid, met de titel in een volgepakt Ahoy.

Ik heb heel veel rollen vervuld in al die jaren. In het begin ontwikkelde ik mij vooral als aanvallende dame. Dat was in die tijd redelijk uniek. Tegenwoordig is het op de hogere niveaus niet meer weg te denken en is het ook een vereiste dat dames doelpunten kunnen scoren. Ik denk dat ik later een echte leider in het veld ben geworden. Opstaan wanneer het moet, een echte teamplayer in het veld.

Daarnaast heb ik ook zeker een bepaalde bekendheid gegenereerd voor de sport. Ik heb bijvoorbeeld in de Playboy gestaan. Dat was nog net voor de Olympische Spelen. Korfbal zelf is geen Olympische sport, maar wel Olympisch erkend. Jan Heemskerk, van de Playboy, stuurde mij toen een berichtje: ‘’wordt het niet eens tijd dat er een korfbalster in de Playboy komt?’’ Ik had op dat moment geen partner en mijn kids waren erg jong, dus ik heb het alleen aan mijn ouders voorgelegd. Mijn kinderen liggen er nu trouwens helemaal in een deuk om. 

Ik zit ook nog in het bestuur van De 144. De 144 is een vereniging met voormalig topsporters, sportbestuurders en sportjournalisten, marketeers die geregeld bij elkaar komen, gewoon gezellig. Op die manier is korfbal ook vertegenwoordigd op andere plekken dan alleen binnen het korfbal.

Is korfbal een gesloten sport?
Op dat vlak wel. Binnen het korfbal is het allemaal behoorlijk geregeld, maar naar buiten treden en die weg vinden, blijft wel een dingetje. Zonde, naar mijn mening.

Ik ben ervan overtuigd dat ik een van de eerste vrouwelijke coaches ga zijn die het tot de Korfbal League zal schoppen en in de finale van het Nederlands kampioenschap komt te staan.

Wat wil jij daarin betekenen?
Daaraan bijdragen is niet iets waar ik per se naar op zoek ben, het is zeker geen doel op zich. Maar dat ik kan bijdragen, heeft zich zo gemanifesteerd, dat was als speelster al. Als je kijkt naar mijn staat van dienst, drie bevallingen en dan op dat niveau terug komen in die korte tijd en natuurlijk heeft mijn verschijnen in de Playboy daar ook aan bijgedragen.

Ik ben ervan overtuigd dat ik een van de eerste vrouwelijke coaches ga zijn die het tot de Korfbal League zal schoppen en in de finale van het Nederlands kampioenschap komt te staan.

En als kers op de taart komt dan ook het bondscoachschap in het vizier.

Ambitieus, jazeker en het wordt me geheel niet aangereikt. Niet dat dat hoeft, maar als een sport meer gelijkheid op dit gebied ambieert en zelfs uitdraagt, dan zou je verwachten dat de vrouwen ook meer in het zadel geholpen worden. Uiteraard blijft kwaliteit altijd voorop staan, maar je hebt wel de kansen nodig om dat tot uiting te laten komen.

Liever gisteren dan vandaag met sommige dingen, het is vallen en opstaan, maar uiteindelijk weet ik wel dat ik het volhoud. En gaandeweg leer ik gewoon verder.

Je had het net al over jouw unieke eigenschappen als speelster, maar wat zijn eigenschappen die ervoor gezorgd hebben dat jij nu staat waar je nu staat?
Heel cliché, maar als je ouder wordt ga je dat soort dingen beseffen. Ik heb het altijd een beetje gebagatelliseerd, maar ik ben echt wel een geboren topsporter in alles wat ik doe.

Hoe uit zich dat?
Doorzettingsvermogen. Het vallen en opstaan en er altijd weer beter uitkomen. En overal in willen excelleren en niet onbelangrijk, daar ook de arbeid voor willen verrichten!

Daarbij kan ik op geen enkel gebied tegen mijn verlies. Ik kan het nu alleen wat beter maskeren.

Zie jij deze eigenschappen ook als vrouwelijk?
Ik zie ze bij andere topsporters ook. En het is nu wel een tijd waarin alle stigmatiseringen onder de loep worden genomen. Je zou bijv. voorheen zeggen dat deze eigenschappen wat ‘mannelijk’ zijn, maar ik ben wel een meisje-meisje, een dametje. In het korfbal had ik zo’n bijnaam ‘korfbaldiva’.  Met aanhalingstekens natuurlijk, want in het veld let ik er echt niet op of mijn nagellak nog goed zit. Mensen die mij voor het eerst leerden kennen en ontdekten dat ik topsporter was, die verbaasden zich altijd. Hadden dat echt niet achter mij gezocht.

Hoe erg ik mij daar ook tegen kan verzetten, ik denk dat er zeker een standaard beeld van sportvrouwen en daarbij ook -mannen was en is. Ik voldoe daar niet aan en ik kan ook genieten van alle mensen die daar ook niet aan voldoen.

Zijn er dingen waar je als vrouw tegenaan gelopen bent, waar je als man niet tegenaan zou zijn gelopen?
In het begin niet bewust. Toen ik opkwam als talent heerste er zeker een mannencultuur in het veld. Ik hoorde bij de generatie die daar tegenaan ging schoppen. En in 10 jaar tijd heb ik dat heel erg zien veranderen, zoals hier eerder al beschreven. Aanvallende dames zijn niet meer weg te denken. Ik heb al die jaren meegemaakt en was eerlijk vergeten dat het dus ooit anders was. Ik was toen ook heel jong. Ik was altijd op het veld bezig en daar kon ik mijn stempel wel drukken. ‘Gewoon laten zien dat jij de beste bent, dan kunnen ze niet om je heen.’

Toen ik klaar was met korfbal, ontdekte ik het coachen. Bij CKV Nieuwerkerk was ik coach van de A1. Een leuke, talentvolle groep en ik voelde me een vis in het water. Meteen wist ik dat dit het voor mij ging zijn. We hebben dat jaar ook veldfinale gehaald, dus dat was een mooie eerste ervaring. 

Ik heb me vervolgens meteen aangemeld voor de hoogste opleiding, want ik wilde het gelijk goed doen. Daarnaast had ik ook een nieuwe club, waar ik de eerste selectie mocht gaan trainen. Mijn eerste klus als hoofdtrainer.

Waren er andere vrouwen op de opleiding en hoe beviel het hoofdtrainerschap?
Ik nam toen deel als enige vrouw en tevens werd de opleiding ook gegeven door voornamelijk mannen. Voor mij persoonlijk geen probleem, maar het blijft een opvallend detail.

Mijn hoofdtrainerschap bij die club mislukte en ik heb er heel kort gezeten. Dat kan gebeuren en dat is ook echt oké. De enige wansmaak die ik eraan heb overgehouden is dat het resulteerde in een pikorde gesprek met de ‘bazen’ en dat was een gevecht dat ik niet kon winnen. Nu kan ik daar rustig op terug kijken. Toen voelde het heel machteloos. Ik ben daarbij een sporter, die altijd eerst naar zichzelf kijkt. Wat had ik beter kunnen doen en ben zelf totaal niet bezig ben met zo’n strijd. Ik wil echt het beste voor een club en de spelers. Maar ik weet wel dat ik verstand van korfbal heb en daar sta ik ook voor.

Al met al leer je er toch van en gelukkig kon ik toen meteen weer aan de slag als trainerscoördinator bij de korfbalclub Spirit en ga ik nu inmiddels mijn derde jaar in als hoofdtrainer bij HKV/Ons Eibernest.

Welk advies zou je vrouwen mee kunnen geven die in ongeveer dezelfde situatie zitten?
Ik denk dat je er op voorhand niet naïef in moet staan. Het herkennen dat het er is.
Ik sta nog steeds achter mijn handelingen, maar ik had het wellicht iets anders aangepakt. Ik had dit niet verwacht, daardoor kwam het relatief hard aan.
Ik let er bijvoorbeeld ook op bij het kiezen van een assistent. Bij het samenwerken kan het zijn dat ik mijn stem laat gelden en dat moet niet tot zo’n soort strijd leiden. Ik heb al eens een gesprek gehad met een man en gevraagd hoe hij daarin zou staan en die had daar nog niet zo over gedacht en zei toen: ‘’dat kan ik niet, ik kan mij niet ‘ondergeschikt’ maken aan een vrouw.” Ik kan zo’n eerlijk antwoord ook waarderen. Ik hoop uiteraard dat dit soort vragen in de toekomst niet eens ter zake meer doen.

Ervaar je het als extra druk dat je dat als boegbeeld moet doen?
Misschien een beetje. Vooral dat ik niet wil opgeven, want als het mij al niet lukt… Ik heb wel een stem. Die moet nog groeien, die is nog niet zo groot als dat ik wil dat die is, maar ik heb hem in ieder geval wel. Ik ga ervan uit dat het een kwestie van geduld is en ondertussen kan je je blijven ontwikkelen.

Een boegbeeld zijn is zeker niet mijn streven en ik ben daar ook niet mee bezig. Ik vind het trainerschap en coachen heel erg leuk en uitdagend.

Waar ben je het meest trots op?
Het eerste zal altijd mijn kinderen zijn en dat ik dat toch vooral als moeder alleen heb gedaan. Met altijd de back-up van mijn eigen schatten van ouders.

Ik ben er dankbaar voor dat ik drie keer na een bevalling op het hoogste niveau heb kunnen terugkeren

Hoe is het voor de kinderen om een topsporter als moeder te hebben?
Die zijn ermee opgegroeid. Ik was 25 toen ik mijn eerste kind kreeg. En ik ben pas op mijn 38^ste gestopt, dus die weten niet beter. De oudste is van voetbal naar korfbal gegaan sinds een jaar. Hij houdt van sporten en heeft het enorm naar zijn zin. Mijn jongste is echt een korfbaltalent en daar herken ik zoveel van mezelf in. Mooi om mee te maken en wie weet voor de toekomst…

Mijn middelste is vooral computerfreak. Doet ook een ICT opleiding. Hij is 6 jaar geleden gediagnosticeerd met de ziekte van Addison en dat geeft toch een hele wending aan vooral zijn leven en uiteraard ook het mijne. Het helpt wel relativeren.

Waar ben je het meest trots op als het gaat over jouw spelerscarrière?
Ik heb niet echt een specifiek ding, ik denk mijn hele carrière. Het is vooral dankbaarheid die overheerst. Ik besef mij heel goed dat het niet voor iedereen is weggelegd, ook al ben je heel goed. Dat alles is gelopen zoals ik wilde toen ik afzwaaide, dat ik drie keer na een bevalling op het hoogste niveau ben teruggekeerd, dat gaat echt niet zomaar. Je kunt het ook willen, maar niet meer kunnen. Bij mij heeft het fysiek en mentaal allemaal gekund.

Al met al is mijn carrière eentje van inpakken, in een doos stoppen, strik eromheen en niet meer aankomen. Het was helemaal compleet. Er ontbrak niets en daar ben ik wel trots op en dankbaar voor.

Wat zijn je plannen voor de toekomst?
Ik ben erover uit dat mijn hart ligt in de sport, en dat kan je heel breed trekken. De maatschappelijke kant van sport heb ik leren kennen, en dat vind ik ook een hele mooie kant. Op die manier ben ik wel op zoek naar iets in de sport. En ook daar zou het mooi zijn als ik een verschil kan maken. En qua trainerschap, dat heb ik al benoemd natuurlijk.

Wat is het advies dat je aan de jonge Mady zou willen geven met de kennis en ervaring die je nu hebt?
Meer genieten. De tijd nemen. Alles moest vroeger snel, snel, snel. De topsport komt ook terug in dat huisje, boompje, beestje; alles moest kloppen en te snel.

Qua school koos ik voor de universiteit, ik heb rechten gestudeerd. Maar na twee jaar ben ik ermee gestopt, want het was helemaal niet mijn ding. Maar ik moest naar de universiteit simpelweg omdat dat het hoogste was. Ik ben dus nooit bezig geweest met: wat vind ik nou echt leuk en wat past bij mij?

Hoe ga je dat de aankomende jaren doen?
Vanaf mijn 33^ste ging het wat vaker over de vraag: wanneer ga je stoppen met korfbal, zeker als je al 3 kinderen hebt. Sommigen zijn dan allang gestopt. En ik weet nog zo, dat mij toen is gezegd: ‘’Mady, besef je wel, als je stopt dan is het klaar.’’ En dat besefte ik me ineens als geen ander. Elk jaar dacht ik bewust aan het feit, dat het nu klaar zou zijn en dan merkte ik een paniekgevoel. Tot het moment dat ik dacht: ah, gelukkig! Toen werd dat dat mijn laatste jaar en was het klaar. Ik heb van die laatste jaren daardoor zo bewust genoten. Misschien was ik fysiek gezien niet op mijn allersterkst meer, maar nu nog als er aan denk, prachtig!

Ten slotte; heb jij nog een bepaald levensmotto?
Pluk de dag. Want als ik 1 ding heb geleerd de afgelopen jaren, is dat niks loopt zoals dat je het in je kop hebt.