Oud-profbasketballer en verbinder Esther Wender: ‘’Naderhand kreeg ik een telefoontje van de NBA met de vraag of ik niet fulltime voor hen wilde werken’’

Doordat Esther Wender tijdens het EK basketbal van 1989 gescout werd, kreeg ze de kans om op het allerhoogste niveau in Spanje te spelen. Het was een droom die uitkwam. Na haar topsportcarrière volgden er meer bijzondere avonturen en ging Esther onder andere aan de slag voor de NBA en de Nederlandse Basketbalbond. Een gesprek over perfectionisme, stevig in je schoenen staan en een ontmoeting met basketballegende Michael Jordan.

Wie is Esther?
Ik ben opgegroeid op de tennisbaan, ik kom uit een echte tennisfamilie. Op een gegeven moment ben ik gaan korfballen, want ik vond teamsporten gezellig. Vanuit het korfbal ben ik in het basketbal gerold. Omdat ik lang ben en een goed gevoel voor de bal bleek te hebben , kwam ik al snel in het Nederlands jeugdteam en daarna in het Nederlands vrouwenteam. Uiteindelijk ben ik verhuisd naar Den Helder om daar te gaan spelen. Daar zat ook de coach van het Nederlands team. Als iemand mij goed kon leren basketballen, was hij dat wel. In 1989 speelden we met het vrouwenteam op het EK en tijdens dat toernooi werd ik gescout om professioneel te komen basketballen in Spanje. Van 1989 tot 1993 heb ik professioneel gebasketbald in Zaragoza. Dat was de mooiste tijd van mijn leven tot nu toe! Ik werd er voor betaald, niet super riant hoor, maar ik maakte kennis met een nieuwe (sport)cultuur en een nieuwe taal. Er zaten gemiddeld vijfduizend mensen tijdens de wedstrijden bij ons op de tribune, dat was echt te gek!

Voor die tijd is dat heel bijzonder natuurlijk, ook al is basketbal in Spanje een grote sport.
Het contrast was met name groot. We werden twee keer op rij Nederlands kampioen geworden met Den Helder, maar dan stond je een finale te spelen voor zo’n honderdvijftig man. Om dan in een ambiance met 5000 toeschouwers terecht te komen, doet wel wat met je. Het hele mooie van het avontuur in Spanje was dat een Amerikaans bedrijf, dat onderdeel was van de NBA, had bedacht om straatbasketbal naar Europa te brengen. De try-out hiervan wilde ze doen in Zaragoza. Zij zochten iemand voor in de organisatie die affiniteit had met de sport, maar ook beide talen sprak. Zo kwamen ze bij mij uit. Zo’n 1000 teams schreven zich in voor het toernooi, een gekkenhuis! Het was een groot succes en dus bedachten ze: dit gaan we in heel Europa doen. Vervolgens hebben ze aan mij gevraagd of ik event director wilde worden voor die tour in Europa.

Viel dat dan nog wel te combineren met je basketbalcarrière?
Nee, maar ik had inmiddels vier jaar gespeeld in Zaragoza en een zware knieblessure opgelopen, dus ik had zoiets van: dit komt helemaal op het goede moment, ik ga dat doen! Omdat dat bedrijf een kantoor opende in Génève, waar toendertijd ook het Europese hoofdkwartier van de NBA zat, ben ik daar naartoe verhuisd. Van daaruit ben ik een paar jaar lang heel Europa doorgereisd om 3 tegen 3 toernooien te organiseren.

Toentertijd werd nog de McDonald’s Championship gespeeld, een internationaal toernooi waarbij de kampioen van de NBA speelt tegen de kampioen van Europa. Op een gegeven moment werd het toernooi gehouden in Londen en omdat ons bedrijf voor vijftig procent eigendom van de NBA was, werd ons bureau gevraagd om een handje te helpen. Ik kwam daar terecht op de pr-afdeling. Je weet niet wat je ziet tijdens zo’n toernooi, ik heb mijn ogen uitgekeken! De grandeur van de NBA! Naderhand kreeg ik een telefoontje van de NBA met de vraag of ik niet fulltime voor hen wilde werken op de pr-afdeling.

Bij de NBA heb ik mijn werkethiek doorontwikkeld, iets wat ik als topsporter ook al had

Was dat dan vanuit New York?
Dat was nog steeds vanuit Génève, maar ik moest wel regelmatig naar New York. In die tijd werd ook de WNBA (Amerikaanse basketbalcompetitie voor vrouwen, red.) opgericht. Dat was natuurlijk helemaal mijn ding en ik werd hiervoor coördinator in Europa. Absoluut een topjob! In 1997 besloot de NBA om te verhuizen naar Parijs en vroegen ze of ik mee wilde. Tuurlijk! Bij de NBA heb ik mijn werkethiek doorontwikkeld, iets wat ik als topsporter ook al had. Die periode in Parijs was een drukke maar mooie tijd. Ook toen vond er een McDonald’s Championship plaats en kwamen de Chicago Bulls naar Parijs. Met Michael Jordan. 

Geweldig! Ik zit nog in de serie over zijn carrière (The Last Dance).
Ik zit in die serie! Ik werkte in pr en op een gegeven moment vond er een persconferentie plaats met Bulls coach Phil Jackson. Je ziet mij dan een beetje geleund tegen de zijkant staan. Erg grappig om terug te zien. Ik weet nog dat tijdens dat toernooi mijn neefjes samen met mijn broer naar Parijs zijn gekomen. Ze waren eigenlijk allebei voetbalgek, maar zagen daar Michael Jordan spelen en waren helemaal om. Wilden basketballen! Die man heeft zo’n uitstraling!

Helaas kreeg ik eind 2000 het bericht dat mijn moeder ernstig ziek was en ben ik teruggegaan naar Nederland. Ik heb mijn baan in Parijs opgezegd en bent toen van de NBA naar de NBB (Nederlandse Basketbalbond) geen. Dat is één letter verschil, maar wel een wereld van verschil!

Dat kan ik mij goed voorstellen, hoe zag de NBB er toen uit?
We hadden een klein kantoortje in Bunnik en er werkten niet meer dan vijftien à twintig mensen. Uiteindelijk heb ik zeventien jaar met veel plezier gewerkt voor de Nederlandse Basketbalbond. Ik ben daar begonnen in pr en communicatie, maar ik heb ook verschillende evenementen en projecten gedaan. Een tijdje was ik gedetacheerd naar FIBA Europe om daar het project Year of Women’s Basketball te trekken, ter promotie van het vrouwenbasketball in Europa. De laatste vier jaar bij de NBB was ik technisch directeur. Dat was best pittig; ik had vrijwel geen support staf en was verantwoordelijk voor alle nationale teams. Ondertussen had ik thuis een partner die heel erg ziek was. Op een gegeven moment ga je dingen in perspectief zetten. Toen zij overleed, ben ik gestopt met mijn werk bij de bond. Maar in die vier jaar heb ik wel veel geleerd. Ik zat bijvoorbeeld in het opleidingstraject van NOC*NSF voor technische directeuren. Ik was overigens de enige vrouwelijke technisch directeur, heel bizar eigenlijk. Tegenwoordig zie ik gelukkig wel steeds meer vrouwen als algemeen directeur bij sportbonden.

Hoe komt het dat er zo weinig vrouwen technisch directeur zijn?
Vanuit mijn eigen ervaring weet ik dat mannelijke coaches koppige mensen kunnen zijn met een uitgesproken eigen mening. Dat moet ook, alleen heel erg makkelijk is dat niet altijd.  Op een gegeven moment hadden we een coach die al 23 jaar coach was van het Nederlands vrouwenteam. Ik vond dat hij beter op zijn plek was als coach van jongere coaches. Uiteindelijk hebben we besloten dat hij die rol zou krijgen maar ik kreeg wel bijna heel Nederland over mij heen. Je moet dus wel stevig in je schoenen staan om in zo’n coaches-wereld overeind te blijven. Ik heb geleerd dat je heel duidelijk moet zijn, ook als de ander het niet met je eens is. Iedereen heeft behoefte aan duidelijkheid en als je dat goed doet,  wordt de keuze vaak geaccepteerd en kun je goed samenwerken.

In mijn tijd als technisch directeur moest ik veel met vrijwilligers werken en ik kreeg vaak zaken geregeld, omdat ik ze op hun waarde schatte en probeerde om ze te laten groeien

Wat zijn eigenschappen die jou op al deze mooie posities hebben gebracht?
Passie voor sport. Nieuwsgierigheid. Open staan voor nieuwe dingen en de kansen zien en benutten. Ik ben een verbinder. In mijn tijd als technisch directeur moest ik veel met vrijwilligers werken en ik kreeg vaak zaken geregeld, omdat ik ze op hun waarde schatte en probeerde om ze te laten groeien. Verder ben ik gedisciplineerd, ik heb mijn doelen helder en ik doe er alles aan om deze te halen.

Welke ambities heb je nog?
Sport is altijd een prachtig veld om in te werken, omdat je meestal met enthousiaste en blije sportliefhebbers aan het werk bent. Maar iets in de goede doelenhoek lijkt me ook heel leuken zou goed bij me passen. ­Ik ben momenteel werkzoekend, maar het is vooralsnog niet zo dat daar nerveus van word.

Welk advies zou je geven aan de jongere Esther?
Ik denk dat ik beter mijn grenzen zou aangeven in de periode als technisch directeur. Maar dat heeft er ook mee te maken dat ik perfectionistisch ben en alles tot in de puntjes geregeld wil hebben. Terwijl 80 procent ook goed kan zijn! De truc is om jezelf te blijven. In mijn tijd als technisch directeur moest ik soms een rol aannemen die eigenlijk een beetje tegen mijn karakter inging. Daar is niks mis mee, maar je moet jezelf daarin niet verliezen. Je authenticiteit bewaren, maar ook af en toe in een rol kunnen stappen, zonder dat je daar nachten van wakker ligt.

Wat zijn tips voor vrouwen die ook een carrière ambiëren zoals die van jou?
Bouw je netwerk op. Als je een bepaald interessegebied hebt, zoek daar dan contact. Tegenwoordig is dat zo makkelijk. En volg je hart. Als je het bijvoorbeeld leuk vindt om in het buitenland te werken, zoek het dan gewoon op. Wees flexibel en spring er in!

Wat was jouw hoogtepunt?
Michael Jordan in Parijs. Ik heb tijdens dat toernooi volgens mij maar vier uur geslapen in drie nachten. Maar je gaat gewoon door op adrenaline. Tijdens die persconferentie moest ik hem briefen. Wat een prachtige herinnering!

En tenslotte, wat is jouw levensmotto?
Carpe diem. Er is meer dan alleen werk. En het leven is kort, maak er wat moois van! Verzamel herinneringen en mooie mensen om je heen.