Over de grens met Thysia Pater: van stagiair in Vancouver tot eventmanager bij SWIM England

Voor deze rubriek spreken we met vrouwen die Nederland hebben verlaten om hun loopbaan voort te zetten in het buitenland. Voor de eerste editie spreekt Emma met Thysia Pater. Een dame die tijdens haar studententijd ontdekt dat haar hart in het buitenland ligt. Ze loopt stage in Vancouver, werkt in Londen tijdens de Olympische Spelen en woont inmiddels met haar gezin in Engeland. Een verhaal over cultuurverschillen, wat het buitenland je brengt en toekomstplannen.

Hoe ziet jouw loopbaan er tot nu toe uit?
Ik heb sportgezondheid en management in Groningen gestudeerd. Tijdens mijn studentenperiode was ik ook skileraar in Frankrijk en Oostenrijk.  Ik vond dat geweldig maar ik wist: ik wil nog meer de internationale kant op. De optie bij de opleiding voor sportgezondheid en management kwam voorbij en die heb ik met twee handen aangepakt. In het derde jaar van die studie heb ik stage gelopen in Vancouver. Ik heb daar voor het Holland Heineken House van NOC*NSF een marketing plan ontwikkeld voor de Olympische Winterspelen in 2010, ik zat daar zelf in 2008. Uiteindelijk heb ik negen maanden in Vancouver gewoond en gewerkt. Ik heb daar een (zelfstandig) onderzoek gedaan, een verslag gemaakt en product afgeleverd over hoe het Holland Heineken House meer gebruik kan maken van zijn marketingtechnieken bij het organiseren van lokale activiteiten vanwege de historische sterke band tussen Canada en Nederland. Er wonen veel mensen met Nederlandse roots. Het was een heel gaaf project! Na dit project wilde ik mijn kennis van de Engelse taal nog meer verbeteren. Dus toen ik terugkwam ben ik een minor gaan doen in Engeland. Ik ben naar de University of Bedfordshire gegaan, net ten noorden van Londen. Daar heb ik een halfjaar vier vakken gevolgd.

Je bent dus al in je studietijd veel in het buitenland geweest, het is dus niet zo dat je pas in je werkende leven de internationale kant bent opgegaan. Waarom trok je dat toen zo?
Ik heb altijd heel veel passie voor en interesse gehad in andere culturen en landen, de internationalisering. Dat komt denk ik ook wel door mijn opvoeding. Ik mag van heel veel geluk spreken dat mijn ouders mij de gelegenheid konden bieden om veel te zien van de wereld. Ik vind het heel bijzonder om te zien dat mensen anders zijn en anders denken en wat voor een impact cultuur daarop heeft. Dat vond ik altijd intrigerend. Het internationale kwam denk ik echt toen ik begon met skiles geven aan verschillende nationaliteiten. Ik denk dus dat het te maken heeft met een stukje opvoeding en de mogelijkheid hebben om de wereld te mogen ontdekken. Over de jaren heb ik de intrinsieke interesse om verschillende culturen te willen leren kennen verder ontwikkeld.

Wat ben je na je studententijd gaan doen?
Ik was klaar met studeren en dacht: en nu? Tijdens mijn minor in Engeland heb ik mijn Engelse vriend (inmiddels man) ontmoet. Hij was nog niet klaar met zijn studie, dus toen ben ik in Nederland gaan solliciteren. Ik ben bij de KNZB accountmanager geworden. Dat heb ik twee en een half jaar gedaan. Rond 2011 heb ik besloten om te verhuizen naar Engeland. Toen ik in 2010 als fan in Vancouver was bij de Olympische Spelen, wist ik zeker dat ik ooit werkzaam wilde zijn bij de Olympische Spelen. Toen ik dat wist, hing 2012 als een belangrijk jaar en doel boven mijn bed. Daar moet ik voor gaan! Mijn vriend woonde toen nog in de buurt van London, dus qua huisvesting waren er geen uitdagingen. Ik heb gesolliciteerd, een brief gestuurd en een maand later kreeg ik een email of ik op gesprek wilde komen. Uiteindelijk hebben ze mij een baan aangeboden als Fleet Depot Manager. Ik was verantwoordelijk voor transport  in Coventry, een van de steden buiten Londen waar het voetbal plaatsvond. Dus ik was bezig met de planning en organisatie van private transport verbindingen (in die luxe BMW’s) tussen diverse venues. Ik moest ervoor zorgen dat die mensen van plek A naar B gereden werden wanneer ze daar om vroegen en op tijd aankwamen. Het was een soort luxe taxiservice voor atleten, mensen van IOC and NOC’s, media, sponsors – je had een accreditatie nodig om gebruik te kunnen maken van deze service. Na de Olympische Spelen ben ik gevraagd om ook de Paralympische Spelen te doen. Toen ben ik naar centraal Londen verhuisd. Het was een once in a lifetime ervaring, zo fantastisch! Toen wist ik dat mijn toekomst in in de evenementenwereld lag.

Die keuze om naar Londen te verhuizen was niet alleen een ultieme droom, maar had ook een persoonlijke reden. Vervolgens zijn we naar Birmingham verhuisd. Ik heb daar bij de University of Birmingham gewerkt als marketing officer. Sport speelt een belangrijke rol op scholen en universiteiten. De verenigingsstructuur zoals wij die kennen is in mindere mate aanwezig. Ik was bijvoorbeeld verantwoordelijk voor sponsoring voor de verschillende sporten en clubs van de universiteit en de organisatie van grote nationale (studenten) sport toernooien. Dat heb ik twee jaar gedaan. Toen kreeg mijn vriend een baan in Nederland, dus zijn we terugverhuisd. De KNZB had een vacature voor international event manager, daar heb ik op gesolliciteerd. Ik heb ruim twee jaar lang dezemooie rol mogen vervullen binnen de zwemsport en mogen werken aan grote internationale zwemtoernooien.

Daarna kreeg mijn man wederom een aanbieding voor een baan in Engeland. Dus het is stuivertje wisselen tussen Nederland en Engeland. Ik gaf mijzelf twee/drie maanden de tijd om in Engeland een baan te vinden. Ik vond een vacature bij de Engelse zwembond. Ik werd aangenomen en inmiddels ben ik eventmanager bij SWIM England. Dat doe ik nu bijna drie jaar.

Wat zijn de verschillen in cultuur tussen de verschillende landen waar je bent geweest?
De directheid. Nederlanders zijn heel direct. In de jaren dat ik in het buitenland heb gezeten, ben ik minder direct geworden. Ik zeg nog steeds wat ik vind, maar ik gebruik andere woorden. Dat is het grootste cultuurverschil met Engeland. Hier in Engeland zijn mensen natuurlijk op en top beleefd. Wat ik merkte in Canada was de eerlijkheid, de oprechte interesse. Ik weet nog dat ik net in de stad woonde en ik pakte de bus. Op een gegeven moment begon iemand uit het niets tegen mij te praten. Ik was zo Nederlands, eigenlijk nog steeds, dus ik dacht: waarom praat die man tegen mij? Maar dat is zo’n oprechte interesse, echt Canadees. Die mensen willen graag een praatje met je maken en weten hoe het met je gaat. Dat heb ik meegenomen en pas ik nu zelf ook toe. Ik probeerde dat ook in Nederland te doen, maar ik ontdekte dat Nederlanders daar helemaal niet geïnteresseerd in zijn. Als ik in de trein stap in Nederland en tegen iemand begin te praten, komt er weinig van de grond. Ik ben dus minder direct geworden en veel oprechter geïnteresseerd, zo benader ik mensen ook. Ik praat ook heel makkelijk met mensen die ik niet ken. Dat vind ik een heel mooi iets.

Die mensen willen graag een praatje met je maken en weten hoe het met je gaat. Dat heb ik meegenomen en pas ik nu zelf ook toe

Dus je hebt je op dat moment zelf aangepast aan die cultuur, maar nu is het ook echt iets wat onderdeel van jou is.
Ik heb het mij echt eigen gemaakt. In Engeland zegt men heel veel ‘sorry en thank you’. Canadezen doen dat ook. Elke keer als ik terugvloog vanuit Engeland naar Nederland, moest ik echt landen. Nederland voelt als thuis, maar ik merk ook wanner ik een lange tijd niet meer ‘thuis’ geweest ben. Ook Nederland ontwikkelt en gaat verder, maar ik denk dat ik het aantref zoals ik het verliet bij mijn vorige bezoek. Dat is natuurlijk niet zo.

Ik neem vaak dingen over uit andere culturen, maar toch ben en blijf ik Nederlandse pur sang en daar ben ik trots op. Mijn Nederlandse identiteit zal altijd zichtbaar zijn. Een voorbeeld is dat ik tegenwoordig vaak ‘sorry’ zeg zonder erbij na te denken. Dus de keren dat ik terugvloog en in de Schipholtunnel stond te wachten op de trein, zei ik bij het instappen en vinden van een stoel regelmatig ‘sorry’ – zonder dat ik de persoon aanstootte. Nederlands reageren dan vaak niet of nauwelijks, terwijl Engelsen vaak zeggen ‘no problem’ of een kort gesprek aangaan.

Heb je tips voor mensen die een avontuur in het buitenland willen aangaan?
Tip één is: gewoon doen. Niet bang zijn dat het niet lukt. Als het niet lukt, dan is het geen falen. Je hebt het dan namelijk geprobeerd. Het buitenland klinkt altijd geweldig, stoer en gaaf, maar het gras is echt niet groener bij de buren. Je moet er hard voor werken als je er bent. Je komt in een andere omgeving, je kent niemand, je hebt geen sociale contacten en je moet wennen aan een andere cultuur. Het is hard werken als je in een groep opgenomen wilt worden. Het kost heel veel tijd om een sociaal netwerk op te bouwen, wees je daar bewust van. Je leert zoveel in het buitenland, je ontwikkelt jezelf heel sterk en dat draag je altijd met je mee.

Je leert zoveel in het buitenland, je ontwikkelt jezelf heel sterk en dat draag je altijd met je mee

En heb je er wel eens over nagedacht om nog een keer naar het buitenland te gaan? Zijn daar plannen voor?
Ja, daar heb ik over nagedacht. Ik heb nu een zoon van bijna 2, dus dat maakt het  anders. In hoeverre kan je hem meeslepen de wereld over omdat je het zelf heel graag zou willen? Aan de andere kant: waarom niet? Er zijn echt nog wel plekken in de wereld waar ik zou willen wonen en werken. Ik zou heel graag willen kijken hoe het op het Afrikaanse content zou zijn. Mijn achtergrond is redelijk westers. Ik zou graag daar wat willen doen voor de sport. Mensen hebben daar minder te besteden, maar met sporten spreek je nog steeds dezelfde taal. Ik zou het mooi vinden om op die manier iets bij te dragen aan de wereld en een verschil te kunnen maken. En ik zou ook nog wel naar het hart van de sport, Amerika en Australië, willen gaan om te kijken wat daar nu anders is. Ik denk dat we veel zouden kunnen leren van hoe sport daar onderdeel is van de maatschappij en community en hoe zij major sport events organiseren.